Chris Town

  Προτεινόμενο soundtrack : Stressed Out- Twenty One Pilots https://www.youtube.com/watch?v=pXRviuL6vMY   Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Είναι ευρέως διαδεδομένο και άκρως πολυσυζητημένο. Παρόλα αυτά πάντα πιστεύεις πως με σένα οι καταστάσεις αλλάζουν. Πως κάτι είναι τόσο διαφορετικό πάνω σου που θα προκαλέσει μια έκρηξη ανθρωπιάς μέσα στις κρύες καρδιές κάποιων κι απο εκεί που ηταν απλά παγωμένοι, άνιωθοι σαν ζόμπι και νεκροί συναισθηματικά, όλως παραδόξως θα εκτιμήσουν τους κόπους σου, τα λόγια σου, τις πράξεις σου, την φαιά ουσία που δαπανάς και κυριότερο τον χρόνο που αφιερώνεις, όχι στο να τους αλλάξεις αλλά στο να τους συμβουλέψεις, να τους βοηθήσεις και να τους κάνεις να δουν τα καλά στοιχεία του εαυτού τους, μέσα από τα δικά σου μάτια.

  Προτεινόμενο soundtrack : MNEK x Disclosure - White Noise (XYconstant Remix) https://www.youtube.com/watch?v=TNuHFc1jxi4   Γελούσα μόνη μου. Το μωβ μου δωμάτιο φαινόταν απίστευτα όμορφο με τον απογευματινό ήλιο να μπαίνει μελαγχολικά μέσα απο τις κουρτίνες. Η μουσική έπαιζε απαλά κι εγώ κουνούσα το κεφάλι μου ρυθμικά ενώ σκεφτόμουν. Τι σκεφτόμουν; Χα! Από που να προτοξεκινούσα την αφήγηση των τελευταίων μηνών και τ η ς πολυτάραχης και σκανδαλώδους ζωής μου. Όχι, όχι δεν έκανα πλάκα. Τον τελευταίο καιρό αισθανόμουν πως έπαιζα σε ταινία (αμερικανιά καλή κιόλας) ή καλύτερα σε κατι παρόμοιο με το Gossip Girl, απλά με πιο χάλια outfi t γιατί μερικοί δεν έχουν στυλ και αισθητική.

Προτεινόμενο soundtrack : Marina And The Diamonds Lies (Cover by Eli Lieb) https://www.youtube.com/watch?v=rBjbRhsYPDQ   Υποσημείωση 1 : Ο τίτλος του άρθρου ήρθε μία μέρα από το πουθενά κι έσκασε στο κεφάλι μου σαν βόμβα, από έναν άνθρωπο που τον τελευταίο καιρό έχω τόση αδυναμία, όσο ο Scrat απο το Ice Age το βελανίδι του. Σκεπτόμενη μέρες και νύχτες το πόσο σοφία κρύβουν αυτές οι τρεις λεξούλες, αποφάσισα να γίνουν η πηγή της έμπνευσης μου και το κλειδί για να θυμάμαι τι αξίζω όταν κλείνω τα φώτα το βράδυ και μένω μόνη με τις σκέψεις μου.    Υποσημείωση 2 : Πολλές φορές βλέπεις χωρίς ουσιαστικά να κοιτάς. Ή ακούς δίχως να δίνεις προσοχή σε αυτά που ακούς. Το προτεινόμενο τραγούδι γι' αυτο το άρθρο το έχω ακούσει πάνω απο χίλιες φορές σε διάφορες μορφές, μα ποτέ δεν πρόσεξα τα λόγια μέχρι που έπεσα τυχαία σε αυτήν την συγκεκριμένη εκτέλεση. Είναι αυτο που κοιτάς στις γωνίες του δωματίου σου και αναρωτιέσαι αν κάποιος σε παρακολουθεί και εμπέεται απο την ζ

  Προτεινόμενο soundtrack-Major Lazer & DJ Snake - Lean On     https://www.youtube.com/watch?v=YqeW9_5kURI <<Βασικά, εγώ σε όποιον δεν μου ευχηθεί θα στείλω ευχαριστώ>> είχα βροντοφωνάξει σε μια φίλη μου, όταν αναφέρθηκε στα γενέθλια μου, τα οποία πλησίαζαν απειλητικά σε δυο μόνο μερούλες. Με κοίταξε απορρημένη και γέλασε, όπως ήταν φυσικό να κάνει, μα εγώ δεν έκανα πλάκα. Δεν ήθελα να μου πουν Χρόνια Πολλά. Αλήθεια! (βασικά το ίδιο έλεγα και πέρσι). Γινόταν φέτος στις 4 Ιουνίου απλά να συνεχίζαμε τις ζωές μας σαν να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα; Χμμ...

Love me like you do - Ellie Goulding https://www.youtube.com/watch?v=AJtDXIazrMo   Είχε δροσερό αεράκι και ουρανό χωρίς σύννεφα. Τα φύλλα των δέντρων χόρευαν ομαλά στον ρυθμό που σφύριζε ο άνεμος και οι ακτίνες του ηλίου έκαναν την εμφάνιση τους που και που. Έτσι, τρύπωσαν και μέσα στο δωμάτιο μου και με έκαναν να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου στο κρεβάτι. Δεν ήθελα να ξυπνήσω, ήταν ακόμα νωρίς. Νωρίς το απόγευμα. Είχα γύρισα αργά από την σχολή και χωρίς να το θέλω αποκοιμήθηκα αγκαλιά με ένα βιβλίο (όχι βιβλίο σχολής βεβαίως-βεβαίως), σαν σωστό σπασικλάκι. Το βιβλίο ήταν η Αλίκη στην χωρά των Θαυμάτων , από τις πρώτες εκδόσεις γραμμένες στα αγγλικά και εικονογραφημένες στο χέρι με μεράκι και κέφι. Ανέκαθεν η Άλικη ήταν η ηρωίδα που μπορούσα να ταυτιστώ. Ίσως επειδή μέσα στο περίεργο ταξίδι της μαζί με τον κούνελο, μονολογούσε στον εαυτό της, σαν διχασμένη προσωπικότητα. Ίσως πάλι γιατί ήταν τόσο περίεργη που, ενώ ήξερε πως όσο προχωρούσαν οι περιπέτειες στην χωρά των Θαυ

https://www.youtube.com/watch?v=KTYD_kN7rPg   Προτεινόμενο soundtrack: Marina and The Diamonds-Lies (Zeds Dead Remix) Δεν ήξερα αν μπορούσα ακόμα να γράψω. Δεν ήξερα γιατί είχα πολύ καιρό να δοκιμάσω να συντάξω ακόμα κι ένα αστείο ποιηματάκι. Άραγε γινόταν απλά να ξεχάσω να δημιουργώ προτάσεις; Να φτιάχνω δικές μου φράσεις με κρυφά νοήματα; Να ξυπνώ την περιέργεια του αναγνώστη, να τον βάζω σε σκέψεις, να τον κάνω να αισθάνεται αυτά που ήθελα εγώ; Είχα χάσει την επαφή μου με τον συγγραφέα μέσα μου. Το ήξερα πως υπήρχε ακόμα, δεν γινόταν απλά να με εγκατέλειπε μια μέρα, μα απ’ ότι φαινόταν είχε κοιμηθεί. Εδώ και πολύ καιρό κοιμόταν. Έπρεπε κάπως να τον ξυπνήσω. Είχα πανικοβληθεί. Υπερβολικά.