Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΩΝ

Love me like you do - Ellie Goulding

https://www.youtube.com/watch?v=AJtDXIazrMo 

Είχε δροσερό αεράκι και ουρανό χωρίς σύννεφα. Τα φύλλα των δέντρων χόρευαν ομαλά στον ρυθμό που σφύριζε ο άνεμος και οι ακτίνες του ηλίου έκαναν την εμφάνιση τους που και που. Έτσι, τρύπωσαν και μέσα στο δωμάτιο μου και με έκαναν να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου στο κρεβάτι. Δεν ήθελα να ξυπνήσω, ήταν ακόμα νωρίς. Νωρίς το απόγευμα. Είχα γύρισα αργά από την σχολή και χωρίς να το θέλω αποκοιμήθηκα αγκαλιά με ένα βιβλίο (όχι βιβλίο σχολής βεβαίως-βεβαίως), σαν σωστό σπασικλάκι. Το βιβλίο ήταν η Αλίκη στην χωρά των Θαυμάτων, από τις πρώτες εκδόσεις γραμμένες στα αγγλικά και εικονογραφημένες στο χέρι με μεράκι και κέφι. Ανέκαθεν η Άλικη ήταν η ηρωίδα που μπορούσα να ταυτιστώ. Ίσως επειδή μέσα στο περίεργο ταξίδι της μαζί με τον κούνελο, μονολογούσε στον εαυτό της, σαν διχασμένη προσωπικότητα. Ίσως πάλι γιατί ήταν τόσο περίεργη που, ενώ ήξερε πως όσο προχωρούσαν οι περιπέτειες στην χωρά των Θαυμάτων, εισχωρούσε όλο και πιο βαθιά στην δική της καταστροφή χωρίς όμως, να την πολυνοιάζει. Ίσως πάλι γιατί ήταν ξανθιά με πράσινα μάτια και κοντή.

Ο χαρακτήρας της μου θύμιζε τον δικό μου τρόπο σκέψης. Και πιστεύω πως κάθε ήρωας το πετυχαίνει αυτό. Άλλωστε αυτός είναι και ο σκοπός τους. Η ταύτιση μας μαζί τους και η εμπάθεια που δείχνουμε ως προς το πρόσωπο τους. Η Αλίκη όμως, είχε κάτι μαγικό πάνω της. Μπορούσε να είναι δυο άνθρωποι ταυτόχρονα. Σαν να έβγαζε το εσωτερικό διαβολάκι και το αντίστοιχο αγγελάκι και να μπορούσε να κάνει μια τελείως νορμάλ συζήτηση, με επιχειρήματα και συμπεράσματα. Αυτό λοιπόν, μου θύμιζε τον εαυτό μου. Η εσωτερική τρελά που έκρυβε.

Αν το καλοσκεφτείς, ο καθένας μας έχει ένα διαβολάκι κι ένα αγγελάκι στο κεφάλι του. Άλλοι θα το πουν καλό και κακό, άλλοι σωστό και λάθος, άλλοι πάλι λογική και συναίσθημα ή κάρδια και μυαλό. Όπως και να έχει, όταν ερχόμαστε σε περίεργες καταστάσεις που επιβάλλεται να πάρουμε μια απόφαση ή όταν βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να ζυγιάζουμε τις επιλογές μας. Τα λεγόμενα υπέρ και κατά. Άλλωστε οι πιθανότητες πάντα είναι πενήντα-πενήντα. Όπως ακριβώς η Αλίκη, που δεν ήξερε όταν ακολούθησε τον μυστηριώδη κούνελο, αν θα ήταν για καλό ή κακό, αποφάσισε να πάει για την χαρά της εξερεύνησης (εε εντάξει είχε δει κι ένα κούνελο με ρολόι και παπιγιόν, έλεος).

Όσο οι σελίδες του βιβλίου προχωρούσαν και η Αλίκη έμπαινε όλο και πιο πολύ μέσα σε αυτήν την περίεργη χώρα με τα αλλόκοτα όντα, όλο και περισσότερα διλλήματα και προβλήματα εμφανίζονταν. Όπως στην καθημερινότητα μας, έτσι και στο βιβλίο η Αλίκη έβαζε κάτω το θέμα που την απασχολούσε και το έλυνε κάνοντας κουβέντα. Με τον εαυτό της. Μιλώντας μονή της. Και απαντούσε κιόλας. Τρομακτικό.

Κάθε επιλογή μας έχει ίσες πιθανότητες να είναι σωστή ή λάθος. Αυτή η επιλογή που θα πάρουμε έχει το ίδιο ποσοστό αποτυχίας ή επιτυχίας και η επόμενη και η επόμενη και ούτω καθ' εξής. Με αυτές τις επιλογές μας πορευόμαστε και δημιουργούμε την ζωή μας, χαράζουμε το μονοπάτι μας και φτιάχνουμε τον κόσμο μας.

Σαν άκρως αισιόδοξος άνθρωπος όμως, έχω άλλη μια οπτική γωνία (και σαν σωστή διχασμένη Αλίκη και δίδυμος του 2ου δεκαημέρου). Κάθε επιλογή μας έχει 100% επιτυχία και 100% αποτυχία. Meaning? Κάθε επιλογή μας είσαι σωστή. Δεν πρέπει να μετανιώνουμε ποτέ γιατί αυτή θα μας οδηγήσει στο σημείο που πρέπει να φτάσουμε, διότι εκεί προοριζόμαστε κι εκεί είναι η θέση μας. Τέλος. Έτσι όμως, έχουμε και 100% αποτυχία στην άλλη επιλογή μας που μπορεί να είχε χαράξει μια τελείως διαφορετική ροη πραγμάτων, ένα τελείως διαφορετικό κόσμο για εμάς, ίσως καλύτερο, ίσως χειρότερο, σίγουρα διαφορετικό και αλλιώτικο (ωπ ωπ, κάνω και ποιηματάκια;)

Και σαν σωστός ψυχάκιας που είμαι θα πετάξω και τρίτη θεωρία στο τραπέζι για να τα κάνω ακόμα πιο μπερδεμένα όλα. Έστω, ότι όλα είναι βάση επιλογών και πιθανοτήτων. Ωραία. Αυτά τα δυο έχουν μάθει να συνεργάζονται πίσω από την πλάτη μας, δεν ξέρω κι εγώ πως. Ο κάθε άνθρωπος είναι προορισμένος για μεγάλα, μικρά, καλά, κακά, διαφορετικά πράγματα κι ο καθένας μόνος χαράζει την δική του και μόνο πορεία, ανάλογα με τον χαρακτήρα του, την ψυχοσύνθεση του, τα ερεθίσματα του, την ψυχολογία που έχει, τον κοινωνικό του περίγυρο και φυσικά τα όνειρα που έχει και τους στόχους που θέλει να πετύχει.

Η καθημερινότητα περνάει τόσο γρήγορα, μα μερικές φορές απλά γίνεται δυσβάστακτη, έτσι το μόνο που πρέπει να σκέφτεται είναι το πως θα περάσει πιο όμορφα τις στιγμές του, να είναι αυθόρμητος, να ζει νέες εμπειρίες και να βλέπει καινούρια πράγματα, να μαθαίνει σε όλη του την ζωή, να διαβάζει και να μορφώνεται, να δουλεύει, να αγαπάει και να αγαπιέται, να ονειρεύεται, να βάζει στόχους, να συγχωρεί και να λέει συγγνώμη, να προσπαθεί να ζει κάθε μέρα στο έπακρο χωρίς να τον νοιάζουν συνέχεια οι πιθανότητες της αποτυχίας. Διότι χωρίς την αποτυχία δεν θα γνωρίσουμε ποτέ την επιτυχία.

Αποφάσισα λοιπόν, να κινητοποιήσω την εσωτερική μου Αλίκη που κοιμόταν εδώ και λίγο καιρό και αναγκάστηκα να το καταλάβω γράφοντας αυτό το άρθρο. Το παιδί που έχουμε όλοι μέσα μας και πρέπει να αφήνουμε ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ (το έγραψα με κεφαλαία για προφανής λόγους, ευχαριστώ) ελεύθερο να παίρνει αποφάσεις και να μας κάνει να περνάμε καλά και να ζούμε λίγο πιο ανέμελα. Διαλέξετε όποτε εσείς την δική σας θεωρία πιθανοτήτων/ επίλογων/ αποφάσεων. Εγώ θα διαλέξω την Άλικη και τον τρελοκούνελο με το ρολόι του.