YOUNG, WILD & FREE!

 

Προτεινόμενο soundtrack-Major Lazer & DJ Snake - Lean On 

 https://www.youtube.com/watch?v=YqeW9_5kURI

<<Βασικά, εγώ σε όποιον δεν μου ευχηθεί θα στείλω ευχαριστώ>> είχα βροντοφωνάξει σε μια φίλη μου, όταν αναφέρθηκε στα γενέθλια μου, τα οποία πλησίαζαν απειλητικά σε δυο μόνο μερούλες. Με κοίταξε απορρημένη και γέλασε, όπως ήταν φυσικό να κάνει, μα εγώ δεν έκανα πλάκα. Δεν ήθελα να μου πουν Χρόνια Πολλά. Αλήθεια! (βασικά το ίδιο έλεγα και πέρσι). Γινόταν φέτος στις 4 Ιουνίου απλά να συνεχίζαμε τις ζωές μας σαν να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα; Χμμ...

Ήμουν Δίδυμος μέχρι το μεδούλι και το ήξερα, άκουγα την διπλή μου προσωπικότητα να αντιπαραθέτει μέσα στο ίδιο μου το μυαλό ώρες-ώρες (και πιστέψτε με δεν ήταν ωραίο, ή λογικό αλλά τέλοσπαντων). Δεν έβγαζα άκρη...με εμένα. Δεν ήξερα τι ήθελα, δεν ήξερα τι δεν ήθελα, δεν ήξερα αν ήξερα ότι δεν βάδιζα λογικά...όχι εντάξει αυτό το ήξερα. Είχα μπερδευτεί, το ίδιο κι όλοι γύρω μου προφανώς. Είμαι η Χριστίνα και προσεχώς δίπλα από το όνομα μου αντί για αυτό (21) θα γράφω αυτό (22), τώρα καταλάβατε τι έχω; Ασήμαντο; Δεν νομίζω!

Όσοι με ηξεραν καλά, γνώριζαν και το πρόβλημα που ακολουθούσε κάθε φορά στα γενέθλια μου. Ενώ ήθελα να τα γιορτάσω λες και δεν υπήρχε αύριο (αν και υπήρχε συνήθως) και να χαρώ που πριν χροοοόνια ήρθα σε αυτόν τον κόσμο - για να τον ομορφύνω-, συνάμα ήθελα να χωθώ μέσα στο μαξιλάρι μου σε εμβριακή κατά προτίμηση στάση και να μην ακούσω κανέναν και τίποτα. Αν όμως ακολουθούσα την δεύτερη επιλογή θα κατέληγα εν τέλη να κλαίω που δεν επέλεξα την πρώτη επιλογή (σας είπα μην μπλέξετε με Δίδυμο ΠΟΤΕ!). Έτσι λοιπόν, φέτος είχα σκεφτεί να κάνω κάτι χαλαρό κι όπου έβγαινε.

Ήταν η πρώτη χρονιά εδώ και τέσσερα χρόνια, απο τότε που ενηλικιώθηκα δηλαδή, που δεν είχα κάνει δίαιτα-λιμοκτονία για τα γενέθλια. Που δεν είχα δουλέψει τουλάχιστον δυο μήνες πριν για να μαζέψω τα χρήματα, ώστε να βγάλω τους φίλους μου. Που δεν είχα κάνει εξονύχιστικη έρευνα αγοράς του τέλειου outfit και του τέλειου χτενίσματος, σύμφωνα με το μαγαζί, τον καιρό, τις μοίρες και τα άστρα. Ήταν η χρονιά που τα είχα αφήσει όλα φλου και ένιωθα αποδιοργανωμένη, μα συνάμα και η χρονιά που πατούσα γερά στα πόδια μου.

Πριν λίγους μήνες είχα καταλήξει πως ήμουν πολύ ευχαριστημένη από τον εαυτό μου και την προσπάθεια του να χάσει κιλά. Αισθανόμουν μπόλικη αυτοπεποίθηση, ικανή ώστε να κάνω όνειρα πως θα κατακτήσω τον κόσμο με το ένα χέρι δεμένο πίσω από την πλάτη. Επίσης τα πήγαινα πολύ καλά με την σχολή μου. Ή τουλαχιστον τα πήγαινα. Σκέτο. Και προσπαθούσα κάθε μέρα για το καλύτερο. Οι σχέσεις με τον κοινωνικό μου περίγυρο κρατούσαν σταθερά τις ίδιες αξίες με ελαφριές διακυμάνσεις που και που και το σκυλάκι μου ανέμιζε περήφανα την ουρά του κάθε φορά που τον πήγαινα βόλτα. Γιατι τότε κάθε μα κάθε φορά που πλησίαζε αυτή η ημερομηνία ένιωθα πως ήθελα να προλάβω όσα πιο πολλά να χωρέσω την τελευταία στιγμή σε έναν σίγουρα κερδισμένο από πλευράς μου χρόνο; Γιατί έχουμε την ανάγκη για συνεχή επιβράβευση, ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό, θέλουμε αλλεπάλληλες εξελίξεις και συνεχής αλλαγές για να νιώθουμε ικανοποιημένοι, αντί να χαρούμε με ένα μέτριο έως καλό αποτελέσμα; Γιατι νιώθουμε όλη την ώρα πως κάτι λείπει; 
Και γιατί κάθε φορά που πλησίαζε αυτή η μέρα του χρόνο το αισθανόμουν πιο πολύ από ποτέ; Εεε;

 Η απάντηση ήρθε πριν λίγες μέρες απο το στόμα της μητέρας μου (ή μαμά, μάνα, μανούλα, μαμάκα κτλ) όταν κοιτούσε την δουλειά του εξαμήνου μου στο book που ετοίμαζα. <<Δεν μ' αρέσει μην το κοιτάς. Κάτι λείπει. Έχει δουλειά ακόμη>> της είχα πει και μετά έκανα και μια γκριμάτσα (από την γκάμα των εκφράσεων που έχω στην κατοχή μου) << Τι άλλο δηλαδή θέλεις; Τι παραπάνω έχουν οι άλλοι;>> με ρώτησε ευθύς αμέσως και σκέφτηκα πως όντως ό,τι είχα κάνει ανταγωνιζόταν πλήρως όλων των υπολοίπων, μα εγώ ήθελα κι άλλη δουλειά, κι άλλη, κι άλλη... <<Είσαι τελειομανής απλά και η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη, να το θυμάσαι>> είπε κι έφυγε αφήνωντάς με τότε απλά να λέω ''Μάνα μου είσαι τι θα έλεγες''. Τελικά όμως, αυτή η μικρή διαπίστωση κολλούσε παντού. Ακόμα και στο συναίσθημα που ένιωθα αυτήν ακριβώς την στιγμή που έγραφα.

Όλοι είμαστε με τον δικό μας τρόπο τελειομανείς, σε διάφορους και διαφορετικούς τομείς, ο καθένας στον δικό του και προσπαθούμε διακαώς για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Είτε αυτό είναι χρήματα, εργασία, χάσιμο κιλών, απόκτηση πτυχίου/ σπιτιού/ παιδιού, ακόμα και απόκτηση σχέσης.

Γινόμαστε ένα με τον στόχο μας, ξυπνάμε και κοιμόμαστε με αυτό και συνεχώς φτιάχνουμε σχέδια και οργανώνουμε στο μυαλό μας το επόμενο βήμα που θα μας φέρει πιο κοντά στην επίτευξη του. Γίνεται εξάρτηση και εθισμός. Μα χωρίς να το θέλουμε χάνουμε την ουσία. Χάνουμε την πρόοδο μας, τις καθημερινές μας νίκες, τις ήττες που μας φέρνουν πιο κοντά στις νίκες, τα ανάμεικτα συναισθήματα που είναι τόσο μοναδικά, τις εμπειρίες. Με δύο λόγια τον χρόνο που τρώμε προσηλωμένοι στον στόχο, χάνουμε όλα τα άλλα γύρω μας που συνεχίζουν να κυλάνε.  

Έτσι, όταν φτάσουμε πια στο πολυπόθητο αποτέλεσμα αρνούμαστε να το δούμε, διότι δεν εχουμε μάθει να χαιρόμαστε με τις νίκες μας αλλά να ανησυχούμε μήπως μας τις κλέψουν. Ναι, αυτό κάνουμε. Χάνουμε τις ζωές μας απο δικό μας λάθος. Πιστεύουμε πως αν χαρούμε και πιστέψουμε πως τα καταφέραμε, ξαφνικά όλα θα εξαφανιστούν και θα ξυπνήσουμε απο το παραμυθάκι μας. Εγώ προσωπικά αυτο νόμιζα. Πως για να θεωρηθεί ο χρόνος που κύλησε επιτυχημένος, έπαιζε ρόλο ένα φόρεμα ή το πόσα χρήματα θα σπαταλούσα κι όχι όλα αυτά που είχα επιτύχει τις υπόλοιπες 364 ημέρες που είχαν περάσει και με είχαν κάνει ήδη χαρούμενη/ περήφανη/ χαμογελαστή.

Αρνιόμουν να πιστέψω πως δεν χρειαζόμουν δίαιτα/ καινούρια ρούχα/ βάψιμο μαλλιού/ εκατό κιλά έξτρα αυτοπεποίθηση για να βγω και για να γιορτάσω. Αντί γι' αυτό μόλις είχα υποσυνείδητα πει στον εαυτό μου να σταματήσει να κλαψουρίζει σαν την Ιτιά που έκλαιγε στο Χάρι Ποτερ. Ήθελα όλες τις ευχές των φίλων μου, τις αγκαλιές τους και τα σχόλια τους. Ήθελα να με θυμηθούν οι παλιές μου φιλίες, οι μακρυνοί συγγενείς και οι πλατωνικοί έρωτες των εφηβικών χρόνων. Αισθάνθηκα τόσο γαλήνια στην στιγμή και αποφάσισα να χαρώ τον χρόνο που μου είχε απομείνει πριν γίνω πραγματικά μεγάλη (περίπου 80 ανθρώπινα χρόνια, συν 600 αφου μεταμορφονόμουν σε βρυκόλακα) και ν' αρχίσω να ανησυχώ για τα πραγματικά σοβαρά προβλήματα όταν θα έρχονταν κάποια στιγμή.

Για παράδειγμα σε λιγες μέρες θα τελείωνε η μερέντα...