ΤA ΓΥΑΛΙΑ ΤΗΣ SUPERWOMAN

 

Προτεινόμενο soundtrack : Stressed Out- Twenty One Pilots

https://www.youtube.com/watch?v=pXRviuL6vMY 

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Είναι ευρέως διαδεδομένο και άκρως πολυσυζητημένο. Παρόλα αυτά πάντα πιστεύεις πως με σένα οι καταστάσεις αλλάζουν. Πως κάτι είναι τόσο διαφορετικό πάνω σου που θα προκαλέσει μια έκρηξη ανθρωπιάς μέσα στις κρύες καρδιές κάποιων κι απο εκεί που ηταν απλά παγωμένοι, άνιωθοι σαν ζόμπι και νεκροί συναισθηματικά, όλως παραδόξως θα εκτιμήσουν τους κόπους σου, τα λόγια σου, τις πράξεις σου, την φαιά ουσία που δαπανάς και κυριότερο τον χρόνο που αφιερώνεις, όχι στο να τους αλλάξεις αλλά στο να τους συμβουλέψεις, να τους βοηθήσεις και να τους κάνεις να δουν τα καλά στοιχεία του εαυτού τους, μέσα από τα δικά σου μάτια.

Δυστυχώς είχα ένα χάρισμα που δύσκολα το εκτιμούσαν. Όχι, ότι έβγαινα έξω με ντουντούκες και το φώναζα, αλλά θεωρούσα πως το να έχεις γεννηθεί βλέποντας το ποτήρι μισογεμάτο ήταν ένα πολύ ισχυρό όπλο ενάντια στην καθημερινότητα που βιώναμε όλοι. Δεν εννοούσα όμως την αισιόδοξη πλευρά μου,όχι. Εννοούσα την ικανότητα μου να βλέπω ακόμα κι ένα καλό στοιχείο στην πιο σκάρτη προσωπικότητα. Κι όχι μόνο να το βλέπω. Αλλά να το επικροτώ. Ήθελα να το δουν όλοι και πιο πολύ απ' όλους το ίδιο το άτομο που το είχε. Πολλές φορές σκέφτηκα πως θα ήθελα να φτιάξω ειδικά γυαλιά οράσεως με brand name φυσικά το δικό μου και να τα μοιράσω από τους πιο ανόητους εγκεφάλους μέχρι τα πιο μεγαλειώδη μυαλά.

Κάθε μέρα θα ήθελα να μοιράζω ένα ζευγάρι από αυτά τα γυαλιά. Άλλοτε για να  δείξω πόσο ακαταμάχητοι είναι ορισμένοι μέσα μυαλό μου για να το καταλάβουν και το βγάλουν προς τα έξω, ώστε να το δει ο κόσμος όλος, αντί να μαραζώνουν στο καβούκι τους. Άλλες φορές πάλι, θα τα έδινα σε γελοία και τυπωτένια άτομα, ώστε να καταλάβουν πως με τη συμπερίφορά τους ρεζιλεύουν τον εαυτό τους και χάνουν την αξιοπρέπεια τους. Και πως από την στιγμή που στα δικά μου μάτια δεν είχαν πιάσει πάτο, μπορούσαν να βελτιώσουν τον χαρακτήρα τους και να συνεχίσουν χαράζοντας μια διαφορετική πορεία. Αλλά ξέχασα, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Αυτό λοιπόν, το ''ταλέντο'' που είχα με είχε οδηγήσει στο να χάσω την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους, να πάψω να πιστεύω το οτιδήποτε, να κλειστώ στον εαυτό μου, να κλαίω για παλιά μεγαλεία και να μην μπορώ να καταπιαστώ με οτιδήποτε μου έκανε κλικ γιατί πολύ απλά ήμουν ένα ψυχικό ράκος. Έκλεισα αυτιά και μάτια και άφησα τον έξω κόσμο να συνεχίζει να ζει ενώ εγώ απορρούσα με το τι είχα κάνει λάθος και την πατούσα τόσο άσχημα από ανθρώπους που είχα αγαπήσει, είχα φροντίσει, είχα βοηθήσει, είχα νοιαστεί, στηρίξει, σταθεί, είχα προσπαθήσει να τους δείξω πόσο όμορφοι ήταν στα μάτια μου. Τέλος, εκτός από αυτιά και μάτια, έκλεισα τις πόρτες μου και κλείστηκα για τα καλά στους τέσσερις υπέροχους μοβ τοίχους μου, στίβοντας το κεφάλι μου και προσπαθώντας να βρω λυση στο ''ταλέντο'' που είχε αποδειχτεί κάτι σαν κατάρα τους τελευταίους μήνες. Γιατί ενώ προσπαθούσα να κάνω καλό την πατούσα εγώ στο φινάλε;

Όπως λοιπόν, μου ειχαν πει κάποτε, δεν αξίζουν όλοι οι άνθρωποι να σωθούν. Πρέπει να τους αφήσεις στην μοίρα τους κι αν είναι να βουλιάξουν, let it be, μπορεί μέσα στα συντρίμμια να βρουν κάτι που ίσως τελικά αξίζει. Δεν αξίζει όμως να προσπαθείς να σώσεις τους πάντες, γιατί στο τέλος ποιος νοιάζεται για εσένα; Ποιος θα νοιαστεί και θα τρέξει; Γιατί ποιος ήταν εκεί κάθε φορά που πονούσες και φώναζες ενώ ταυτόχρονα έπρεπε να γελάς για να μην σε καταλάβουν; Όντως δεν σε κατάλαβε κανένας και προς στιγμήν ξεγέλασες ακόμα και τον εαυτό σου. Αλλό όχι, απλά τον ξεγέλασες.

Έτσι, έφτασα στο σήμερα. Με ερωτήματα δίχως όμως απαντήσεις. Δεν ήταν οτι δεν ήθελαν να με βοηθήσουν, απλά κανένας δεν μπορούσε. Γιατί ποτέ κανένας δεν θα ξέρει τι περνάς και τι νιώθεις, στον βαθμό που το βιώνεις και πόσο πολύ σε πλήγωσε και σε μάτωσε. Διότι όλοι, ενδιαφέρονται αλλά κανένας δεν νοιάζεται αληθινά, κανείς δεν θα συντρέξει μαζί σου, οπως έτρεξες εσύ, γιατί κανένας δεν είναι τόσο αλτρουιστής, ώστε να θυσιάσει τις δικές του ανάγκες για εσένα.

Μακάρι να είχα αυτά τα μαγικά ζευγάρια γυαλιών, για ένα και μόνο σκοπό πλέον. Να δείξω σε όλους όσους αγάπησα τόσο και για κάποιο λόγο δεν το εκτίμησαν, δεν ενδιαφέρθηκαν, δεν νοιάστηκαν πως ήταν κάποτε στα μάτια μου και πόσο έχουν πέσει τώρα. Όχι, ότι τους ενδιαφέρει πια, αλλά θα ήθελα να δουν πως η δύναμη της αγάπης και το ''ταλέντο'' μου να βλέπω τα καλά στοιχεία του άλλου σε συνδιασμό, βγάζει ένα τόσο όμορφο αποτέλεσμα που απλά όταν το αντικρύζεις λιγώνεσαι. Να τους δείξω πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις και λόγω ενός σκάρτου χαρακτήρα να ισοπεδωθείς.

Εν τέλη, όμως δεν ξεκίνησα να γράφω για να γκρινιάξω ή να εκδικηθώ λεκτικώς μεσώ του άρθρου μου αυτά τα άτομα, που για κάποιο λόγο τα έκαναν όλα αυτά και πιστεύω ειλικρινά πως κακία δεν είχε μέσα. Απλά μπόλικη ματαιοδοξία , εγωκεντρισμό και συμφέρον. Άπειρο συμφέρον.

Φτάνοντας κοντά στο σήμερα λοιπόν, λόγω της αισιόδοξης πλευράς μου, μάζεψα τα σμπαραλιασμένα κομμάτια μου και τα στοίβαξα σε μια λευκή κόλλα, τα μετέτρεψα σε λέξεις και προσπάθησα να βγάλω νόημα. Έφτιαξα φράσεις κι έπειτα προτάσεις και μέσα απο την δική μου ψυχοθεραπεία, το γράψιμο, κατάλαβα πως δεν ευθυνόμουν εγώ γι' αυτό που είχα πάθει και η ικανότητά μου να βλέπω το καλό στους ανθρώπους αλλά αυτοί που δεν μπόρεσαν ποτέ να το καταλάβουν και με εκμεταλεύτηκαν με λάθος τρόπο. Δεν θα άλλαζα ποτέ και για κανέναν κι αν υπήρχε ακόμα κι ενας άνθρωπος που θα μπορούσα να βοηθήσω μέσα απο τα μαγικά γυαλιά οράσεως μου θα το έκανα ξανά και ξανά.

Έδωσα ελαφρυντικά στον εαυτό μου και ξεκίνησα να γελάω ξανά και να προσπαθώ να βρω τους ρυθμούς μου. Προσπάθησα και προσπαθώ να ξεχάσω τα άσχημα που πέρασα, κλειδώνοντας τα σε ένα κουτάκι του μυαλού μου. Τα βράδια όμως δεν μπορούσα να ξεφύγω απο τον εαυτό μου, όσο κι αν προσπαθούσα να δείξω καλά στο φως της μέρας, συνεχώς τρυβέλλιζα στο μυαλό μου την φράση ''Θέλεις να σώσεις τους πάντες, αλλά ποιός θα σώσει εσένα;''