ΑΞΙΖΕΙΣ Ο,ΤΙ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙΣ

Προτεινόμενο soundtrack : Marina And The Diamonds Lies (Cover by Eli Lieb) https://www.youtube.com/watch?v=rBjbRhsYPDQ 

Υποσημείωση 1 : Ο τίτλος του άρθρου ήρθε μία μέρα από το πουθενά κι έσκασε στο κεφάλι μου σαν βόμβα, από έναν άνθρωπο που τον τελευταίο καιρό έχω τόση αδυναμία, όσο ο Scrat απο το Ice Age το βελανίδι του. Σκεπτόμενη μέρες και νύχτες το πόσο σοφία κρύβουν αυτές οι τρεις λεξούλες, αποφάσισα να γίνουν η πηγή της έμπνευσης μου και το κλειδί για να θυμάμαι τι αξίζω όταν κλείνω τα φώτα το βράδυ και μένω μόνη με τις σκέψεις μου. 

 

Υποσημείωση 2 : Πολλές φορές βλέπεις χωρίς ουσιαστικά να κοιτάς. Ή ακούς δίχως να δίνεις προσοχή σε αυτά που ακούς. Το προτεινόμενο τραγούδι γι' αυτο το άρθρο το έχω ακούσει πάνω απο χίλιες φορές σε διάφορες μορφές, μα ποτέ δεν πρόσεξα τα λόγια μέχρι που έπεσα τυχαία σε αυτήν την συγκεκριμένη εκτέλεση. Είναι αυτο που κοιτάς στις γωνίες του δωματίου σου και αναρωτιέσαι αν κάποιος σε παρακολουθεί και εμπέεται απο την ζωη σου. Μετά θυμάσαι την ζωη σου και γελάς. 

Hope you like it. 

 ''You only ever touch me in the dark
Only if we're drinking, can you see my spark?
And only in the evening could you give yourself to me
Cause the night is your woman, and she'll set you free''

Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει είναι παρελθόν. Ακόμα κι αυτό, που μόλις απλά ανοιγόκλεισα τα μάτια μου, ανήκει στο πριν. Οι σκέψεις, οι ιδέες, τα συνασθήματα, οι φαντασιώσεις, τα όνειρα, οι στόχοι που πέρασαν απο το μυαλό μας κάποια αόριστη στιγμή παλιά, έχουν μπει στο κουτάκι του παρελθόντος. Ανήκουν εκεί, είτε έχουν πραγματοποιηθεί σαν πράξεις, είτε όχι. Είτε είναι κομμάτια που έχουν μείνει καθαρά στην φαντασία μας, είτε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουν υλοποιηθεί. Και βρίσκονται εκεί γιατί αφήνουν χώρο στα καινούρια όνειρα, στις νέες ιδέες και φαντασιώσεις και στις νέες μας ιδέες να φωλιάσουν και ν' αρχίσουν να προσπάθουν να γίνουν αληθινές.

Τέλικα ό,τι συμβαίνει όμως, αποτελεί αυστηρά και μόνο το παρελθόν; Το περασμένο και (ίσως) ξεχασμένο; Το λησμονημένο; Ή ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει για έναν λόγο/ σκοπό/ κάτι που δεν θα καταλάβουμε ποτέ και αποτελεί κομμάτι ενός μεγαλύτερου πλάνου; Όχι, κάποιου άλλου, άλλα του εαυτού μας του ίδιου; Το ασυνειδητο μας κάνει άραγε συνειδητά κάποιες πράξεις που μπορούν να μας βοηθήσουν; Να μας διδάξουν μαθήματα μέσα απο την ζωή; Κι εν τέλη αφού όλα περνάνε και φεύγουν μακρυά γιατί μένουν τόσο έντονα χαραγμένα μέσα μας; Υπάρχει τελικά απάντηση στο γιατί; 'Η απλα μας αρέσει να κρατάμε όλα όσα μας δένουν με στιγμές, καιρούς και ανθρώπους που πέρασαν;

Μια ακόμα φορά έπαιζα με το ίδιο μου το μυαλό. 'Οχι, βασικά άλλοι έπαιζαν, πράγμα ακόμα χειρότερο διότι αυτό με καθιστούσε μια απλή παρατηρήτρια μέσα στο ίδιο μου το έργο ( το οποίο θα ονομάσω Chris Town). Μία μαριονέτα. Βεβιασμένες και σπασμωδικές κινήσεις, λάθος αποφάσεις και περίεργες καταστάσεις με είχαν δέσει σε μια καρέκλα με εκρηκτικούς μηχανισμούς που τόσο καιρό απέφευγα να δω. Απέφευγα να παραδεχτώ ότι έβλεπα. Εθελοτυφλούσα. Τώρα ένας ένας είχαν αρχίσει να εκρήγνυνται και να σκάνε μέσα στο πρόσωπό μου και εγώ προσπαθούσα να προλάβω να σώσω όσα περισσότερα μπορούσα. Μπορούσα όμως;

Κοιτούσα στο πρόσφατο παρελθόν και τις επιλογές που είχα κάνει, τα μονοπάτια που είχα επιλέξει να περπατήσω και ήθελα απλά να το ξαναπάρω από την αρχή. Όχι, γιατί δεν είχα χαρεί στην διαδρομή, ούτε είχα μετανιώσει στο ελάχιστο (ποτέ δεν μετάνιωνα για οτιδήποτε που έκανα στην ζωή μου), αλλά γιατί πάντα υπάρχει μια παγίδα. Ήθελα να γυρίσω πίσω και να την προλάβω. Να καταφέρω να βγω αλώβητη αυτήν την φορά. Είχα διαβάσει έναν στίχο που είχε γραφτεί με μελάνι στο μυαλο μου, όπως το τατουαζ στο δερμα ''Έχεις ευχηθεί ποτέ να σου δινόταν μία δεύτερη ευκαιρία να γνωρίσεις κάποιον για πρώτη φορα;''

Αλλά όχι, εγώ δεν είχα συνηθίσει στα εύκολα. Δεν είχα συνηθίσει καν στα δύσκολα. Ήμουν οικεία με τα ακατόρθωτα. Σκεφτόμουν πως αν και κανείς δεν μπορεί να πάει πίσω και να κάνει μια νέα αρχή, ο καθένας μπορεί να ξεκινήσει από την αρχή και να δώσει ένα νέο τέλος. Έτσι, παρηγορούσα το μυαλό μου την νύχτα και το ξεγελούσα, ώστε να αποκοιμηθεί. Πως μπορούσα ανά πάσα στιγμή να αλλάξω το μέλλον μου, ακόμα κι αν το παρελθόν μου είχε φθαρεί.

Γενικά μπορώ να πω πως είμαι άνθρωπος της αλλαγής. Ανέκαθεν μου άρεζε να αλλάζω από το κούρεμα στα μαλλιά μου, μέχρι τον κοινωνικό μου κύκλο. Αυτό δεν με έκανε ρηχή, απλά με αυτήν την παράλογη συνήθεια μου κατάφερνα να επιβιώνω και να ξεπερνάω τις καταστάσεις που παρουσιάζονταν μπρόστα μου. Πολλοί το ονομάζουν τάσεις φυγής. Εγώ τάσεις επιβίωσης και προσαρμογής. Με αυτήν την τακτική όμως, φτάνεις σε ενα σημείο που δεν έχεις τίποτα σταθερό στην ζωή σου. Ακόμα κι αν έχεις εν τέλη. Νιώθεις μόνος. Άδειος. Κενός. Δεν έχεις καν ενα πλάνο για το πως θα πορευτείς και να πας στον επόμενο στόχο σου αφού είναι όλα τόσο ευμετάβλητα.

Εγώ δεν το έβλεπα έτσι. Μέσα απο τις αλλαγές, ζούσα νέες ζωές, έβρισκα καινούριους ενδιαφέροντες ανθρώπους να μοιραστώ την ζωή μου, μάθαινα νέα πράγματα για τον ίδιο μου τον εαυτό και προχωρούσα σοφότερη (λέμε τωρα).Έβρισκα χαμένα κομμάτια μου.

Έτσι, πριν από ένα μήνα πήρα μια απόφαση. Να φύγω. Να φύγω απο ένα σπίτι γεμάτο αγάπη, το οποίο ήξερα πως με ακολουθεί παντού no matter what, από μια βολεμένη σχέση χωρίς προοπτικές αυτοβελτίωσης δικής μου και βελτίωσης γενικότερα, από την σίγουρη αγκαλιά της κολλητής μου (που μου λείπει φρικτά), από το κρεβάτι μου. Από σχέσεις με ανθρώπους χωρίς ουσία, χωρίς νόημα και μέλλον. Αποφάσισα πως αν κάθε στιγμή που ζούμε είναι ήδη παρελθόν, εγώ δεν ήθελα να συνεχίσω να βλέπω κάθε μέρα το ίδιο και ίδιο και ίδιο παρελθόν σε λούπα. Ήθελα να φύγω.

Θα άλλαζα το παρόν και το μέλλον βλέποντας τα λάθη που είχα κάνει. Θα διεκδικούσα όσα άξιζα. Το να βλέπεις απο μακρυά αυτά που θέλεις, να παίρνεις μια μικρή γεύση, να τολμάς με μισή καρδιά και να μην ρισκάρεις δεν σε κάνει σοφό ή λογικό, σε κάνει φοβιτσιάρη και δειλό. Διότι πολλές φορές το λίγο είναι χειρότερο από το καθόλου.

             Ακόμα κι αν τωρα ένιωθα μόνη και πως είχα κάνει πράγματα που ίσως χρειάζονταν όχι μονο δεύτερη σκέψη αλλά και τρίτη, αισθανόμουν αισιόδοξη. Αισιόδοξη ως προς αυτο που ανοιγόταν μπροστά μου. Διότι όλα όσα με πλήγωσαν και με μάτωσαν βρίσκονταν στο παρελθόν. Ακόμα και οι άσχημοι εφιάλτες που μας στοιχειώνουν τα βράδια είναι υπολείμματα πως όλα έχουν περάσει και βρίσκονται κάπου βαθιά κρυμμένα μόνο και μόνο για να μας θυμίζουν τι έχουμε περάσει και πόσα έχουμε μάθει.  

   

Ο πόνος κάνει κάτι αληθινό, είναι σημάδι πως νιώθουμε, πως δεν είμαστε ρομπότ. Πως δυναμώνουμε, επιβιώνουμε, συνεχίζουμε κι αντέχουμε. Άλλωστε όταν αισθάνεσαι πως πέφτεις συνεχώς και δεν υπάρχει διέξοδος, ό,τι κι αν δοκιμάσεις όπου κι αν πας και στραφείς όλα σου φαίνονται πιο δύσκολα και χρειαζεσαι ενα help, μια ζωούλα ακόμα όπως στο Pacman, χαμογέλα και συνέχισε. Γιατί μόλις έκανες level up.

 

 

*****