ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ

https://www.youtube.com/watch?v=KTYD_kN7rPg 

Προτεινόμενο soundtrack: Marina and The Diamonds-Lies (Zeds Dead Remix)

Δεν ήξερα αν μπορούσα ακόμα να γράψω. Δεν ήξερα γιατί είχα πολύ καιρό να δοκιμάσω να συντάξω ακόμα κι ένα αστείο ποιηματάκι. Άραγε γινόταν απλά να ξεχάσω να δημιουργώ προτάσεις; Να φτιάχνω δικές μου φράσεις με κρυφά νοήματα; Να ξυπνώ την περιέργεια του αναγνώστη, να τον βάζω σε σκέψεις, να τον κάνω να αισθάνεται αυτά που ήθελα εγώ; Είχα χάσει την επαφή μου με τον συγγραφέα μέσα μου. Το ήξερα πως υπήρχε ακόμα, δεν γινόταν απλά να με εγκατέλειπε μια μέρα, μα απ’ ότι φαινόταν είχε κοιμηθεί. Εδώ και πολύ καιρό κοιμόταν. Έπρεπε κάπως να τον ξυπνήσω. Είχα πανικοβληθεί. Υπερβολικά.

Όχι, λοιπόν δεν είχα ξεχάσει να γραφώ, να δημιουργώ και να αισιοδοξώ παρέα με το πληκτρολόγιο μου. Απλά, είχα αφήσει αυτό το κομμάτι μου λίγο στην άκρη. Κακώς βέβαια. Δεν μπορούσα να κατανοήσω όμως, πως μπορείς να αφήνεις ένα πράγμα/ ιδέα/ χόμπι/ ανάγκη που κάνεις κάθε μέρα και σου βγαίνει τόσο φυσικά όσο η αναπνοή, να ξεγλιστρήσει και να χαθεί από μέσα σου, έστω και για λίγο. Αποφάσισα να κάτσω και να σκεφτώ σοβαρά (όσο σοβαρά γίνεται με το μυαλό που κουβαλάω) τι πήγαινε στραβά. Έτσι, ξεκίνησα την εμβάθυνση στον εσωτερικό μου κόσμο (μτφ. προσπαθούσα να βρω άκρη).

Αν υπάρχει ένα πράγμα που πρέπει να ξέρετε για μένα, είναι πως γελάω δυνατά. Είμαι από τα άτομα, τα οποία όταν γελάνε, παρασέρνουν και όλους τους υπόλοιπους μαζί τους σε ένα ντόμινο γέλιου με τσιρίδες και ουρλιαχτά, καθώς και δάκρυα στα μάτια. Το δεύτερο πράγμα, είναι ότι γελάω ακόμα και τις φορές που μέσα μου σπάω σε χίλια κομμάτια. Το έχω σαν άνθρωπος. Δεν μπορώ να αφήσω εύκολα κάποιον να καταλάβει την ψυχολογία μου. Έτσι, όταν με ρωτούσαν γιατί δεν έγραφα, αν ήμουν καλά, αν υπήρχε κάτι καλύτερο ή χειρότερο και με διέκοπτε από την συγγραφή, αν βρε αδελφέ βαρέθηκα και έκλεισα το blog μου, η απάντηση ήταν ένα πελώριο χαμόγελο κι ένα ευγενικό <<Όχι, φυσικά και γράφω ακόμα. Τώρα κιόλας τελειώνω ένα άρθρο>>. Η αλήθεια ήταν πως έγραψα δυο μόνο άρθρα ολόκληρο το καλοκαίρι, τα όποια δεν δημοσίευσα κιόλας. Ήταν υπερβολικά προσωπικά, υπερβολικά σε περιεχόμενο και υπερβολικά σε συναίσθημα. Υπερβολικά για εσάς. Υπερβολικά. Όπως εγώ.

 Ένα πράγμα που κατάλαβα μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας (;) μέσα σε αυτόν τον χρόνο που πέρασε και κυρίως το καλοκαίρι ήταν πως κανένας και ποτέ δεν πρόκειται να σε καταλάβει τόσο, όσο ο ίδιος σου ο εαυτός. Γιατί πολύ απλά, κανένας δεν νοιάζεται πραγματικά, ώστε να ξεθάψει καθετί που σε έκανε να στεναχωρηθείς και να πληγωθείς, να το αναλύσει και να σε βοηθήσει. Διότι ακόμα και να το κάνει, δεν θα σε βοηθήσει ουσιαστικά. Δεν μπορεί κανένας να μπει στο μυαλό σου και στην καρδιά σου και να νιώσει όσα ένιωσε το σώμα σου, να σκεφτεί όσα σκέφτηκε ο εγκέφαλος σου, να καταλάβει όσα εσύ, να δικαιολογήσει, να θυμώσει, να ζήσει όσα έζησες.

Έτσι, λοιπόν επαναδιατυπώνω. Όταν με ρώτησαν γιατί δεν έγραφα, είπα ψέματα. Όχι, γιατί με ένοιαζε η γνώμη τους, μα γιατί δεν ήθελα τα αυτιά μου να ακούσουν αυτά που θα έλεγε το στόμα μου. Και ποια ήταν αυτά; ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ.

Στο πέρασμα αυτού του καλοκαιριού εκτός από το να βαράω κουνούπια και να λύνω σταυρόλεξα, κατανόησα την λέξη μοναξιά. Διότι μοναξιά δεν σημαίνει απαραίτητα να είσαι ολομόναχος χωρίς φίλους, κολλητούς, γκόμενους, μανά και πατερά, μα ακόμα κι όταν τους έχεις όλους αυτούς διπλά σου, να αισθάνεσαι μονός. Να νιώθεις μέσα την κάρδια σου κενή και κρύα, ενώ το μυαλό σου να παίρνει τρισεκατομμύρια στροφές/δευτερόλεπτο. Φτάνει μια στιγμή στην ζωή σου που καταλαβαίνεις, πως τελικά το ‘’για πάντα’’ είναι τόσο φτηνό, τόσο αναλώσιμο, τόσο περιστασιακό που εκνευρίζεσαι και μόνο στην σκέψη πως το έχεις ακούσει ή το έχεις πει. Με βρίσκετε υπερβολική;

Ευτυχώς κατανόησα μόνο την λέξη κι όχι την κατάσταση γιατί όχι μόνο έχω την κολλητή και τους φίλους μου, μα όλα τα άτομα που χρειάζεται ένας άνθρωπος σε μια περίεργη φάση της ζωής του, ώστε να σταθεί στα πόδια του, να σκεφτεί ορθά, να νιώσει πάλι ελπίδα και αισιοδοξία και να ξεκινήσει από εκεί που σταμάτησε (για έμενα το γράψιμο, για εσάς;). Να γίνει και να νιώσει ξανά ο εαυτός του. Πολλές φορές σαν σωστή Δίδυμος, αλλά και σαν σωστή κοπέλα που διανύει τα είκοσι, ξέρω πως είμαι ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ! Κι αν σαν όρος σας φαίνεται άγνωστος είναι ίσως γιατί δεν γνωρίζετε έμενα!