ΚΟΥΣ ΚΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ (;)

Προτεινόμενο soundtrack : Dark Paradise (Parov Stelar Remix)

https://www.youtube.com/watch?v=vaUjBSk9aZ8

Το δεύτερο εξάμηνο είχε ήδη ξεκινήσει. Ο καιρός περνούσε, τα γεγονότα κυλούσαν, εμπειρίες έρχονταν, άνθρωποι έμπαιναν και έβγαιναν απ’ την καθημερινότητα μου, θελημένα ή άθελα τους. Όλα έμοιαζαν να είναι στην θέση τους. Όλοι έμοιαζαν να κάνουν την δουλειά τους. Να κοιτάνε τα δικά τους, να νοιάζονται για τις υποθέσεις τους, την ζωή τους, το πρόγραμμα τους. Όπως πρέπει να γίνεται. Μα δεν γίνεται ποτέ αυτό, φυσικά. Διότι η περιέργεια είναι στην φύση του ανθρώπου. Το ενδιαφέρον, το νοιάξιμο ή ευγενική περιέργεια για να το θέσω κομψά. Αλλά όχι, δεν είναι αυτές οι τρεις λέξεις που ψάχνω νομίζω. Ίσως θα ταίριαζαν καλυτέρα οι  όροι ‘’θάψιμο’’, ‘’ξεκατίνιασμα’’, ‘’κουτσομπολιό μέχρι αηδίας’’. Γιατί ακόμα κι αυτά υπάρχουν στην καθημερινότητα μας για διάφορους λόγους.

Θυμάμαι τον εαυτό μου, ακόμα και σχεδόν δυο χρόνια πίσω, που ήμουν τελείως διαφορετική απ’ ότι είμαι τώρα, είτε εμφανισιακά είτε ψυχολογικά, να νοιάζεται υπερβολικά για την γνώμη των άλλων. Για τον σχολιασμό, τον χλευασμό ή την επιβράβευση, για την άποψη και την αντίδραση τους σε διάφορες κινήσεις μου. Νομίζω πως όλοι μας έχουμε την ανάγκη να γνωρίζουμε ότι είμαστε αποδεκτοί ή όχι. Αν αυτό που είμαστε/ πλασάρουμε/ πιστεύουμε/ δείχνουμε/ νιώθουμε/ λέμε είναι αποδεκτό η όχι από το ευρύ κοινό. Αν εν τέλη μας συμπαθούν ή μας αντιπαθούν. Γιατί όμως χρειαζόμαστε την συνεχή επιβράβευση κι έχουμε αυτήν την αδιάκοπη ανάγκη για το ‘’φαίνεσθε’’; Γιατί θέλουμε  όλα τα φωτά των προβολέων (μτφ. προσοχής)  κατά πάνω μας;. Γιατί ζηλεύουμε όταν δεν τα έχουμε; Γιατί κουτσομπολεύουμε και σχολιάζουμε αρνητικά κάτι που δεν σκεφτήκαμε πρώτοι; Γιατί πρέπει πάντα η πρώτη αντίδραση μας σε κάτι διαφορετικό ή κάτι καινούριο να είναι αρνητική κι αν όχι, να σχολιάζεται άκομψα; Κι ακόμα πολλά γιατί που στριφογυρνάνε στο μυαλό σας...

Νομίζω πως η εφηβεία είναι η ηλικία-σταθμός που όλοι μας ξεκινάμε να διαμορφώνουμε τον τελικό μας χαρακτήρα. Το αν είμαστε άτομα ευγενικά και καλόβουλα, ταραξίες, ασταμάτητα δημιουργικοί, ανέλπιστα ρομαντικοί και ούτω καθ’ εξής. Μα επίσης είναι και η ηλικία που ζούμε για να βλέπουμε τις ζωές των άλλων σαν ένα reality show. Σαν να υπάρχουμε για να δείχνουμε, να φαινόμαστε,  να μαθαίνουμε και να ακούμε. Το θέμα όμως δεν σταματήσει στην εφηβεία, μα εξελίσσεται λίγο αργότερα.

 Ενήλικες πλέον κι ενώ θεωρούμαστε ώριμοι πια με το μυαλό μέσα στο κεφάλι, διογκώνουμε αυτήν την τεράστια φούσκα του ‘’φαίνεσθε’’ προς τα έξω, με την προοπτική να δείξουμε ακόμα παραπάνω, να είμαστε οι καλύτεροι, να πάρουμε τα πιο ακριβά πράγματα, να πιούμε τους πιο πολλούς καφέδες στα καλυτέρα μέρη της πόλης (συνοδευμένα με check in, βεβαίως-βεβαίως), να πιάσουμε την καλύτερη δουλειά και να κοκορευτούμε, να, να, να... Αντί όμως να χαρούμε για όλα αυτά απλά και να αισθανθούμε χαρούμενοι και τυχεροί που η μοίρα είναι με το μέρος μας, το μόνο που κάνουμε είναι να σχολιάζουμε  τους άλλους που είναι λίγο καλύτεροι, λίγο πιο όμορφοι, λίγο πιο πλούσιοι, λίγο πιο κάτι παρά πάνω από αυτό που έχουμε και θα θέλαμε. Και το έχουμε όλοι, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου.

Ανέκαθεν αισθανόμουν άσχημα για τα λόγια που φανταζόμουν πως έλεγαν οι άνθρωποι για μένα γιατί κανένας από αυτούς δεν ήξερε τι πραγματικά έκρυβα μέσα μου στο μυαλό και την κάρδια μου, φτιάχνοντας δίκες τους μυθοπλασίες και ιστορίες σαν να διαγωνίζονταν ποιος θα πει την πιο πετυχημένη. Και περισσότερο νευρίαζα διότι οι άνθρωποι έχουμε το κακό συνήθειο να ξέρουμε λίγα και να λέμε πολλά. Να φουσκώνουμε τα γεγονότα χωρίς λόγο για να νιώσουμε εμείς καλά, που δεν ασχολούνται αρνητικά μαζί μας, μα με άλλους. Στην ουσία όμως, κοροϊδεύουμε τον ίδιο μας τον εαυτό γιατί πάντα θα βρεθεί κάποιος να πει κάτι ακόμα κι αν δεν έχουμε κάνει τίποτα. Τότε σαν μικρό παιδί, ένιωθα πως με έβαζαν κάτω από έναν μεγεθυντικό φακό με κάθε μου κίνηση.  Ήθελα να δείχνω ότι καλύτερο μπορούσα κι όταν δεν το πετύχαινα, στα μάτια μου έμοιαζα με τον  βασιλιά καρνάβαλο.

Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως δεν χρειάζεται να νοιάζεσαι για την γνώμη των τρίτων, διότι ακόμα κι αν δεν κάνεις τίποτα παραπάνω από το να τρως σπόρια καθισμένος στον καναπέ σου, πάλι θα βρουν ράμματα για την γούνα σου. Έτσι αποφάσισα, να μην δίνω τόση σημασία στους σχολιασμούς και τα κακεντρεχή λόγια, μα να τα λαμβάνω σαν μια μορφή φιλοφρόνησης και ζήλιας από μεριάς των ατόμων που το έλεγαν. Προσπάθησα να βελτιώσω τον εαυτό μου και να φτάσω στο σημείο που η μόνη γνώμη που θα με ένοιαζε θα ήταν η δική μου. Να φοράω ότι θέλω χωρίς να αισθάνομαι άβολα, να λέω ότι θέλω, να κάνω ότι θέλω, να μιλάω όσο θέλω, να βγαίνω με όποιον θέλω και το σημαντικότερο να ζω όπως θέλω δίχως την γνώμη των άλλων να μπαίνει εμπόδιο στις αποφάσεις μου.

Διότι ευτυχισμένος αισθάνεσαι όταν βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη και νιώθεις περήφανος για τα κατορθώματα σου. Όταν ξέρεις πως βάζεις τα δυνατά σου για κάτι που αγαπάς, όταν δεν μετανιώνεις για τις πράξεις και τα λόγια σου κι όταν κάνεις ότι ακριβώς θέλει η ψυχή σου χωρίς τα ‘’πρέπει’’, τα ‘’αλλά’’ και τα ‘’γιατί’’ των άλλων. Όταν επιτέλους ζεις για σένα. Φυσικά κάτι τέτοιο είναι πραγματικά δύσκολο και τρομερά ψυχοφθόρο. Αλλά ξέρετε κάτι; Νομίζω αξίζει τον κόπο να προσπαθήσω . . .