WITH OR WITHOUT YOU

Προτεινόμενο Soundtrack : U2-With or without you (Piano,pan flute & orchestra)

http://www.youtube.com/watch?v=8ROUSH5bQuE

Είχε περάσει ένα τέταρτο και δεν μου είχε στείλει μήνυμα. Είχαμε μαλώσει το απόγευμα κι τώρα καθόμουν και σκεφτόμουν πως ένιωθα απλά απαίσια. Είχα αφήσει την χαρωπή, ξέφρενη, μοναχική ζωή μου γι’ αυτόν, τα ξενύχτια μου, το blog μου, τις χαζομάρες μου, τις τρέλες μου, όλα γι’ αυτόν. Κι αυτός δεν μπορούσε για δυο αναθεματισμένα δευτερόλεπτα να αφήσει τον εγωισμό του στην άκρη, να έβλεπε την πηγή του προβλήματος και να έστελνε ένα ριμαδομήνυμα. Γιατί έπρεπε να στέλνω εγώ συνεχεία; Μόνο εγώ ένιωθα τόσο χάλια; Μόνο εγώ έκλαιγα; Σπάραζα; Αισθανόμουν κομμάτια; Μόνο εγώ έπαιρνα τις κολλητές μου τηλέφωνο να κλάψω, φωνάζοντας σε μια προσπάθεια να ηρεμίσω; Μόνο εγώ πάλευα; Μόνο εγώ προσπαθούσα; Μόνο εγώ μιλούσα; Μόνο εγώ; Μόνο εγώ... Είμαι η Χριστίνα και περνάω κρίση. Και μπορεί να θεωρείτε πως έχω πολλά νεύρα. Εε, ναι! Έχω.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή καλυτέρα. Πριν πέντε και κάτι μήνες ήταν η φορά που εγώ κι αυτός δώσαμε το πρώτο μας φιλί. Αξέχαστη στιγμή, αναλλοίωτη στην μνήμη μου και στην δική του θέλω να πιστεύω. Από το πουθενά και αφού το πηγαίναμε πιο αργά και από τις χελώνες καρέτα-καρέτα, βρεθήκαμε να λέμε ‘’Κλείσε εσύ. Όχι, εσύ. Εσύ. Εσύ’’ στο τηλέφωνο και να νιώθω πιο χαρούμενη και από την φορά που είχα κερδίσει στο Κίνο δέκα ευρώ πριν δυο χρόνια. Όλα ρόδινα, όλα όμορφα, όλα τέλεια. Όπως και συνεχίζουν να είναι. Μα δεν είναι. Εντάξει είναι. Είναι και δεν είναι. Μπερδευτήκατε;

Τελευταία ένιωθα περίεργα. Ένιωθα πως πνιγόμουν. Όχι, από αυτόν φυσικά. Αυτός ήταν υπέροχος. Αλλά από έμενα. Η αλήθεια είναι πως έχω περίεργο τρόπο αντίληψης. Περίεργο τρόπο σκέψης και περίεργες ιδέες (εξ’ ου και το περίεργο πάζλ σκέψεων, ως τίτλος). Πολλές φορές χωρίς λόγο αισθανόμουν πως μου μιλούσε απότομα ή άσχημα, όχι τόσο ευγενικά και με ειρωνία. Δεν έφταιγε, μα ούτε κι εγώ. Προσπάθησα να το ξεπεράσω. Μα συνέχισα να το νιώθω. Τον ρωτούσα αν τον πείραζαν διάφορα πράγματα πάνω μου κι αρνιόταν. Πως γινόταν να είμαι τέλεια απέναντι του, ενώ εγώ η ίδια ήξερα ότι δεν ήμουν; Κάνεις δεν είναι τέλειος. Ούτε εγώ, ούτε αυτός, ούτε εσύ, ούτε κανένας. Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί αισθανόμουν έτσι. Μόνο εγώ όμως  ένιωθα πως κάτι έφταιγε; Κάτι...

Φυσικά και φταίει πάντα κάτι. Και συνήθως αυτό το κάτι, είναι κάτι τόσο απλό κι εύκολο. Το κλειδί σε όλα είναι ένα : ΔΙΑΛΟΓΟΣ. Στη πραγματικότητα είναι δύσκολο να αφήσεις στην άκρη τους καβγάδες και τα αποστομωτικά σχόλια που σε κάνουν να αισθάνεσαι σαν μαύρος σε αμερικανική κολλεγιακή ταινία και να φερθείς σαν ενήλικος. Μα είναι και το σωστό. Η ωριμότητα δεν φαίνεται στα κεράκια που σβήνεις στην τούρτα σου, αλλά στις πράξεις που κάνεις χωρίς να αφήνεις εγωισμούς και παιδικές συμπεριφορές να χώνονται σαν εμπόδια στην ευτυχία σου.

Επιπλέον, είναι πολύ ψυχοφθόρο να σκέφτεσαι τι είναι σωστό και τι λάθος όλη την ώρα. Να κλαις μόνος σου, ενώ τραγουδάς With or Without you μπροστά στο παράθυρο σου, καθώς βρέχει. Καλυτέρα λοιπόν, είναι να μαζέψεις σε μια κόλλα χαρτί όλα αυτά που θέλεις να πεις, τα παράπονα σου, τα λάθη σου, τα λάθη του συντρόφου σου, τα πράγματα που σε ενοχλούν γενικά και θέλεις να βελτιώσεις ή αυτά που δεν θα ήθελες ποτέ ν’ αλλάξεις γιατί τα αγαπάς πολύ. (Κι όλα αυτά που νόμιζα ότι άφησα γι αυτόν, δεν τα άφησα γι ‘αυτόν τελικά. Αλλά για μένα).

Αν και τελευταία εγώ κι αυτός μαλώνουμε πολύ για χαζούς και συνάμα σοβαρούς λογούς, ξέρω πως θα τα βρούμε γιατί πάνω απ’ όλα ξέρουμε να συζητάμε. Αγαπάμε ο ένας τον άλλον και θέλουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Άσχετα που σήμερα ήθελα απλά να του πετάξω μια τσαγιέρα στο κεφάλι. Θα το έκανα μόνο και μόνο επειδή ήξερα πως έχει καλά αντανακλαστικά και θα την απέφευγε.