Chris Town

https://www.youtube.com/watch?v=KTYD_kN7rPg   Προτεινόμενο soundtrack: Marina and The Diamonds-Lies (Zeds Dead Remix) Δεν ήξερα αν μπορούσα ακόμα να γράψω. Δεν ήξερα γιατί είχα πολύ καιρό να δοκιμάσω να συντάξω ακόμα κι ένα αστείο ποιηματάκι. Άραγε γινόταν απλά να ξεχάσω να δημιουργώ προτάσεις; Να φτιάχνω δικές μου φράσεις με κρυφά νοήματα; Να ξυπνώ την περιέργεια του αναγνώστη, να τον βάζω σε σκέψεις, να τον κάνω να αισθάνεται αυτά που ήθελα εγώ; Είχα χάσει την επαφή μου με τον συγγραφέα μέσα μου. Το ήξερα πως υπήρχε ακόμα, δεν γινόταν απλά να με εγκατέλειπε μια μέρα, μα απ’ ότι φαινόταν είχε κοιμηθεί. Εδώ και πολύ καιρό κοιμόταν. Έπρεπε κάπως να τον ξυπνήσω. Είχα πανικοβληθεί. Υπερβολικά.

 Προτεινόμενο soundtrack : Enrique Iglesias - Bailando   https://www.youtube.com/watch?v=NUsoVlDFqZg Ήταν απογευματάκι και κοιτούσα την κοκκινισμένη από τον ήλιο μύτη μου καθώς έβαζα bepanthol όπως είχε πει η γλυκιά μαμάκα γύρω στις εξήντα οχτώ φορές. Έπειτα ξάπλωσα στο κρεβάτι μου κι έπιασα το δρακουλιάρικο μυθιστόρημα που ξέσκιζα την παρούσα περίοδο, έτοιμη να μάθω την συναρπαστική συνέχεια, κάνοντας ένα διάλειμμα από τα μαθήματα της εξεταστικής. Άνοιξα και το ραδιόφωνο να παίζει χαλαρή μουσικούλα και ξεκίνησα να διαβάζω. Αντί όμως, να ηρεμίσω και να ξεκουραστώ, ένιωθα γεμάτη αποθέματα ενέργειας και δημιουργικότητας παρότι έπρεπε να αισθανόμουν κάτι μεταξύ ζόμπι και πτώματος λόγω της γεμάτης μέρας/εβδομάδας/μήνα.

 Προτεινόμενο soundtrack : All Of Me https://www.youtube.com/watch?v=JOlCUtxQW0Y     Οι τελευταίες τρεις εβδομάδες είχαν περάσει τόσο γρήγορα. Και πριν από αυτές οι προηγούμενες τρεις με τον ίδιο βιαστικό και χαοτικό ρυθμό. Αισθανόμουν πως ζούσα κάθε μέρα σε repeat. Πως ό,τι έκανα, επαναλαμβανόταν σε ένα μυστήριο παιχνίδι χρόνου με το μυαλό και τις καταστάσεις που ζούσα. Σχολή, σπίτι, υπολογιστής, εργασίες, βεβιασμένος καφές (και αν) , σειρά στην τηλεόραση και αποχαύνωση και τέλος ύπνος. Μα όταν ξάπλωνα, δεν ένιωθα κουρασμένη. Δεν ένιωθα εκείνη την όμορφη κούραση που πρέπει να αισθάνεσαι πριν σε πάρει ο γλυκός, γλυκός ύπνος. Που νιώθεις πλήρης και καλά με τους γύρω σου, μα κυρίως με τον εαυτό σου. Εκείνη την στιγμή λοιπόν, ζούσα όλα όσα ήθελα να ζήσω σε μια μέρα που θα έφτιαχνα εγώ τους κανόνες, το πρόγραμμα όπως ακριβώς ήθελα, με βάση τις δικές μου προτιμήσεις και τα δικά μου θέλω. Συνάμα όμως ζούσα και όλα όσα ήθελα να κάνω και ένιωθα υπερβολικά κουρασμέ...

Προτεινόμενο soundtrack : Dark Paradise (Parov Stelar Remix) https://www.youtube.com/watch?v=vaUjBSk9aZ8 Το δεύτερο εξάμηνο είχε ήδη ξεκινήσει. Ο καιρός περνούσε, τα γεγονότα κυλούσαν, εμπειρίες έρχονταν, άνθρωποι έμπαιναν και έβγαιναν απ’ την καθημερινότητα μου, θελημένα ή άθελα τους. Όλα έμοιαζαν να είναι στην θέση τους. Όλοι έμοιαζαν να κάνουν την δουλειά τους. Να κοιτάνε τα δικά τους, να νοιάζονται για τις υποθέσεις τους, την ζωή τους, το πρόγραμμα τους. Όπως πρέπει να γίνεται. Μα δεν γίνεται ποτέ αυτό, φυσικά. Διότι η περιέργεια είναι στην φύση του ανθρώπου. Το ενδιαφέρον, το νοιάξιμο ή ευγενική περιέργεια για να το θέσω κομψά. Αλλά όχι, δεν είναι αυτές οι τρεις λέξεις που ψάχνω νομίζω. Ίσως θα ταίριαζαν καλυτέρα οι  όροι ‘’θάψιμο’’, ‘’ξεκατίνιασμα’’, ‘’κουτσομπολιό μέχρι αηδίας’’. Γιατί ακόμα κι αυτά υπάρχουν στην καθημερινότητα μας για διάφορους λόγους.

Προτεινόμενο Soundtrack : U2-With or without you (Piano,pan flute & orchestra) http://www.youtube.com/watch?v=8ROUSH5bQuE Είχε περάσει ένα τέταρτο και δεν μου είχε στείλει μήνυμα. Είχαμε μαλώσει το απόγευμα κι τώρα καθόμουν και σκεφτόμουν πως ένιωθα απλά απαίσια. Είχα αφήσει την χαρωπή, ξέφρενη, μοναχική ζωή μου γι’ αυτόν , τα ξενύχτια μου, το blog μου, τις χαζομάρες μου, τις τρέλες μου, όλα γι’ αυτόν . Κι αυτός δεν μπορούσε για δυο αναθεματισμένα δευτερόλεπτα να αφήσει τον εγωισμό του στην άκρη, να έβλεπε την πηγή του προβλήματος και να έστελνε ένα ριμαδομήνυμα. Γιατί έπρεπε να στέλνω εγώ συνεχεία; Μόνο εγώ ένιωθα τόσο χάλια; Μόνο εγώ έκλαιγα; Σπάραζα; Αισθανόμουν κομμάτια; Μόνο εγώ έπαιρνα τις κολλητές μου τηλέφωνο να κλάψω, φωνάζοντας σε μια προσπάθεια να ηρεμίσω; Μόνο εγώ πάλευα; Μόνο εγώ προσπαθούσα; Μόνο εγώ μιλούσα; Μόνο εγώ; Μόνο εγώ... Είμαι η Χριστίνα και περνάω κρίση. Και μπορεί να θεωρείτε πως έχω πολλά νεύρα. Εε, ναι! Έχω.