ΧΙΛΙΑ ΜΙΛΙΑ ΜΑΚΡΥΑ

 Προτεινόμενο soundtrack:  Alex Clare-Damn your eyes

http://www.youtube.com/watch?v=9KoQf7_ISVE 

(Προτείνω όλο το άλμπουμ του Alex Clare ειναι απίστευτος και θα εκτιμηθεί δεόντως από όσους  ζουν μονίμως σε ένα αισιόδοξο και συνάμα μελαγχολικο και δημιουργικό σύμπαν)

Ήταν σκοτεινά. Δεν είχε ξημερώσει ακόμα και η ομίχλη σκέπαζε όλη την πόλη. Το ρολόι μου έλεγε πως ήταν εφτά και δέκα αλλά ήμουν σίγουρη πως και την τελευταία φορά που το είχα κοιτάξει είχα δει το ίδιο. Ίσως τα λεπτά δεν περνούσαν. Ήμουν μέσα στο λεωφορείο, καθισμένη σε μια όχι και τόσο αναπαυτική θέση και κοιτούσα έξω από το παράθυρο. Δεν είχαμε ξεκινήσει ακόμα για το Κιλκίς. Χωρίς να κοιτάω τίποτα άλλο περά από τα υγρά τζάμια, άκουσα μια κοπέλα να μπαίνει μέσα στο λεωφορείο. Γύρισα και την είδα. Την πρόσεξα. Την παρατήρησα. Άλλωστε αυτό ήταν το χόμπι μου. Να παρατηρώ.

Τα μάτια της ήταν κλαμένα και η μύτη της κόκκινη. Έκατσε μια θέση μπροστά μου και έβαλε βιαστικά την τσάντα που κρατούσε κάτω στον διάδρομο. Ύστερα κόλλησε το πρόσωπο της στο τζάμι όπως και την δεξιά παλάμη της. Θα ανησυχούσα πως η Lacta έκανε  καινούρια διαφήμιση, αν δεν είχα προσέξει έναν νεαρό να έρχεται με πιο αργές κινήσεις προς το μέρος, όπου ήταν σταθμευμένο το λεωφορείο μας. Την κοίταζε γεμάτο αγάπη και στοργή.
Ήταν λες και με τα μάτια μόνο μπορούσε να την καθησυχάσει και να την ηρεμίσει. Ένιωσα σχεδόν ντροπή που ήμουν παρούσα σε μια τόσο ιδιωτική στιγμή. Άκουγα την κοπέλα να ρουφάει κάθε τόσο την μύτη της. Ο νεαρός της γελούσε και της έστελνε φιλάκια, σχημάτιζε την λέξη <<Σ’ αγαπώ>> με τα χείλη του χωρίς να βγάζει ήχο, αλλά η δύναμη των συναισθημάτων του έσκιζαν την σιωπή σαν εκκωφαντικός ήχος.

Της έκανε νόημα ότι έπρεπε να φύγει. Η κοπέλα γελούσε κι έκλαιγε μαζί. Μακάρι να μπορούσα να την βοηθήσω αλλά δεν μπορούσα. Δεν μπορούσα γιατί δεν ήξερα τι να της πω, τι να την συμβουλέψω, τι να της πως να προσέξει για να βοηθήσει τον εαυτό της. Δεν ήξερα γιατί ποτέ δεν μου είχε συμβεί να έχω σχέση από απόσταση. Κι αυτό με έκανε νομίζω πιο λυπημένη. Διότι μπορούσα εν μέρη να καταλάβω την κατάσταση της κοπέλας αλλά δεν μπορούσα να την νιώσω, να τη ενστερνιστώ και την βοηθήσω. Επειδή αυτό θέλω να κάνω κι αισθάνομαι περήφανη όταν μπορώ. Να βοηθάω όσους έχουν ανάγκη από μια γνώμη. Από μια συμβουλή, ένα χαστούκι, ένα ‘’σύνελθε’’, ένα ‘’μπράβο’’. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήθελα να την βοηθήσω διότι καταλάβαινα ότι δεν ήθελε βοήθεια. Ήθελε να πονέσει, να κλάψει και να τσιρίξει. Έτσι θα μπορούσε να το ξεπεράσει κιόλας.

Αναλογίστηκα πόσο κατεστραμμένη εγκεφαλικά ήμουν για να κάνω διάλογους με τον εαυτό μου στις εφτά το πρωί, όταν παρατήρησα πως ο νεαρός αντί να φύγει από τα ΚΤΕΛ, έκατσε στις θέσεις αναμονής μιας άλλης πόλης, πολύ μακριά από την Θεσσαλονίκη και το Κιλκίς, κρατώντας έναν σάκο, που ούτε είχα προσέξει. Ένα πιθανό σενάριο ολοκληρώθηκε στο μυαλό μου. Και τα δυο παιδιά είχαν περάσει σε σχολές διαφορετικών πόλεων. Αρχικά θα δοκίμαζαν την σχέση τους από απόσταση και μετά αν το τεστ αποτύγχανε, δεν θα είχαν ούτε αυτό. Έβαλα την κουκούλα μου και κούρνιασα ακόμα πιο βαθειά στην θέση μου. Άκουσα την μηχανή του λεωφορείου και μετά από λίγο είδα τον ομιχλώδη ουρανό μπροστά μου, εμποδίζοντας εκτός από τον ήλιο και κάθε άλλη σκέψη μου. Η κοπέλα συνέχισε να κλαίει, αλλά τουλάχιστον κάπου στα μισά της διαδρομής κοιμήθηκε.

Κανένας άλλος γύρω της δεν είχε καταλάβει την ιστορία που κουβαλούσε μέσα στην ψυχή της. Όχι, ότι εγώ καταλάβαινα, αλλά απλά τύχαινε να είμαι παρατηρητική. Σκέφτηκα στιγμιαία πως η σχέση από απόσταση είναι ίσως και η μεγαλύτερη πρόκληση μέσα σε μια σχέση. Όχι, μόνο γιατί σε χωρίζουν μίλια απόστασης, μα γιατί δεν μπορείς να έχεις όλα όσα θεωρείς δεδομένα και σου λείπουν κάθε λεπτό και ώρα, χωρίς να το παραδέχεσαι. Τα καλημέρα, τα καληνύχτα, τα αυθόρμητα γέλια μπροστά στον καθρέπτη για το αν ταιριάζετε, οι απόπειρες μαγειρικής, τα κυνηγητά μέσα στο σπίτι, οι ειρωνείες, τα πονηρά χαμογέλα και τα ακόμα πιο πονηρά βλέμματα, οι βόλτες στην γειτονιά στις δέκα το βράδυ, ενώ είναι Νοέμβρης και παγώνεις αλλά δεν σε νοιάζει γιατί μόλις δεις τον άνθρωπο σου δεν αφήνεις κανένα άλλο συναίσθημα να καλύψει την ανάγκη σου για μια αγκαλιά, τα περίεργα δωράκια, οι ρομαντικά σχεδιασμένες βραδιές που καταλήγουν σε φιάσκο και τότε γελάτε ακόμα παραπάνω και φυσικά εκείνα τα κοιτάγματα μέσα στα μάτια για λεπτά ολόκληρα μετά από κάθε φιλί, χωρίς λόγο, χωρίς λόγια, χωρίς να σε νοιάζει αν σας δει κανένας.

Μόνο όταν δεν τα έχεις κάθε μέρα, αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι σου λείπουν, ακόμα κι αν σε εκνεύριζαν μερικές φορές τότε. Διότι αυτά είναι που συντελούν μια σχέση. Τα χιλιόμετρα λοιπόν, δεν είναι πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πως αντί για όλα αυτά που κάνατε μαζί, τώρα θα κάνεις άλλα. Θα στήσεις μια καινούρια πραγματικότητα γύρω σου, με νέες συνήθειες και διαφορετικά δεδομένα στην ζωή σου. Κι όταν αλλάζουν πολλά και από τις δυο πλευρές συνήθως μετά δεν υπάρχουν κοινά για να τους ενώσουν ξανά. Αλλά αυτό είναι μόνο μια θεωρία, αναλογίστηκα.

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ένας ήχος κλήσης που απ’ ότι κατάλαβα προερχόταν από το μπροστά κάθισμα. Η κοπέλα απάντησε και άρχισε να γελάει και να μιλάει χωρίς να παίρνει σχεδόν ανάσα. Μάλλον θα ήταν το αγόρι της, που ακόμα περίμενε το λεωφορείο. Χωρίς να θέλω γέλασα και κοίταξα έξω από το παράθυρο, σκεπτόμενη αισιόδοξα αυτήν την φορά. Η ομίχλη είχε σχεδόν διαλυθεί.