ΧΡΟΝΟΣ-ΣΧΕΣΕΙΣ-ΦΟΒΟΣ

Προτινόμενο Soundtrack : Forgotten Dawn - Plaenitude

http://www.youtube.com/watch?v=hpS5fMOXkyg

Χθες μετά από πολύ καιρό βρέθηκα μόνη στο σπίτι. Αν και γιόρταζε η πόλη μου, κάθε άλλο παρά γιορτινή ήταν η ατμόσφαιρα. Αντί να είμαστε όλοι συγκεντρωμένοι γύρω από το οικογενειακό τραπέζι, η οικογένεια είχε σκορπιστεί ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθενός. Οι δρόμοι ήταν ερημοι, τα μαγαζιά άδεια και οι άνθρωποι έλλειπαν. Κάτι περιστέρια περνούσαν που και που δηλώνοντας την παρουσία κι άλλου ζωντανού οργανισμού εκτός του δικού μου.

            Η δική μου προτίμηση ήταν να βυθιστώ στον κόσμο μου. Στο μέρος όπου κατοικούσα εγώ και οι σκέψεις μου. Στο Chris Town. Είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που ειχα όρεξη (έμπνευση, δημιουρική σκέψη) να γράψω κάτι, χωρις να εχει συμβεί κάτι σπουδαίο, κατι αξιομνημόνευτο ή απλα πολύ σημαντικό στην ζωή μου. Κι όχι γιατί δεν υπήρχαν εξελίξεις. Κάθε άλλο μάλιστα. Μα γιατί ένιωθα πως όσοι λιγότεροι ήξεραν για την ευτυχία μου, τόσο περισσότερο θα διαρκούσε. Χωρίς να το καταλάβω μέτρησα στα δάχτυλα μου τον χρόνο κι ανακάλυψα πως εδω και σχεδόν πέντε εβδομάδες δεν είχα γράψει τίποτα. Κι όταν έλεγα τίποτα εννοούσα ούτε καν εκείνα τα αστεία στοιχάκια που έστελνα στις φίλες μου στο Inbox του facebook. Ίσως γιατί πλέον δεν μιλούσα τόση ώρα μαζί τους πια. Ενα καινούριο πρόσωπο είχε καταλάβει ένα μεγάλο μέρος του χρόνου μου πια. Ένα καινούριο κεφάλαιο είχε ξεκινήσει μετά το τέλος του καλοκαιριού, για μένα. 
 

Ευτυχώς ή δυστυχώς είχα χαθεί λίγο από την καθημερινότητά μου. Ή καλύτερα έχτιζα μέρα με την μέρα μια νέα, όπου ήταν κι εκείνος μέσα πια. Οι μέρες περνούσαν πολύ όμορφα, ανέμελα και ευχάριστα, όπως συνεχίζουν να περνάνε. Ενώ κοίταξα αμυδρά έξω από το παράθυρο του δωματίου μου, έριξα μία ματιά στον ουρανό. Δεν φαινόταν καθαρά από τις τόσες πολυκατοικίες και τα κτήρια. Δεν μπορούσα να απολαύσω ένα απο τα λίγα δωρεάν πράγματα που είχαν μείνει σε αυτόν τον κόσμο.

Αισθάνθηκα σαν να μου μπλόκαραν την ελευθερία. Μια τέτοια μέρα που έπρεπε να ήμουν οικογενειακά, εγώ την περνούσα σχεδόν μόνη μου. Αν με ρωτήσετε τι φοβάμαι περισσότερο θα σας πω τίποτα. Δεν με φοβίζει (σχεδόν) τίποτα. Είμαι θαρραλέα, έχω θράσσος και πλέον διεκδικώ όλα όσα μου ανήκουν. Ένα πράγμα με τρομάζει μόνο. Με τρομοκρατεί τόσο που δεν το σκέφτομαι και κάνω σαν να μην το έχω νιώσει ποτέ. Η μοναξιά. Κι εκείνη την ημέρα αισθανόμουν απίστευτη μοναξιά. Τόσο μόνη, που ακόμα και η ίδια μου η πόλη έμοιαζε άδεια, άγνωστη, ξενη, διαφορετική.
 

Μάλλον είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που είχα βρεθεί μόνη στο δωμάτιο μου, χωρίς να έχω κάτι να κάνω. Σχολή, μαθήματα, διαδρομές, σχέσεις, δουλειές, μπερδέματα. Όλα γινόνταν τόσο γρήγορα, τόσο βεβιασμένα, τόσο απρόσωπα, τόσο τυπικά, χωρίς συναίσθημα, χωρίς την σπίθα του ενθουσιασμού. Πάντα ευχόμουν να τα έχω όλα σε όλους τους τομείς (ποιός δεν το εύχεται;) και τώρα που τα είχα δεν ένιωθα ικανοποιημένη; Τι έτρεχε μαζί μου; Γιατί δεν μπορούσα να είμαι ευχαριστημένη; Γιατί τώρα που είχα αυτά για τα οποία γκρίνιαζα τόσο καιρό πως δεν έχω, δεν μπορούσα να τα κουμαντάρω; Αισθανόμουν να χάνομαι, να μπερδεύομαι, να ξεχνάω πράγματα, να ξεφεύγω απο τους στόχους μου, να χάνω τους φίλους μου, να νιώθω πιο μόνη από ποτέ, ενώ για πρώτη φορά μετά από ενάμιση χρόνο είχα ισορροπίες. Γιατί ένιωθα έτσι, ενώ ήμουν περιτρυγυρισμένη από όλα όσα ήθελα;

Αναλογίστηκα πως λίγες εβδομάδες πίσω, είχα καταφέρει να απογοητεύσω μια φίλη μου με την συμπεριφορά μου, επειδή νόμιζα πως μπορούσα να τα καταφέρω όλα. Ακόμα δεν έχουμε μιλήσει, όχι γιατί μου κρατάει μούτρα ή γιατί δεν νιώθω μετανιωμένη για να επικοινωνήσω μαζί της, αλλά όσο χαζό κι αν ακούγεται δεν έχω χρόνο. Με τις δυο κολλητές μου πλέον βρίσκομαι μια με δυο φορές την εβδομάδα και όταν το κάνουμε αυτό είναι το πολύ για δυο ώρες. Και με τον ''Κ.Καινούριο Κεφάλαιο'' μέρα παρά μέρα γιατί δεν προλαβαίνω τίποτα. 

 

Σταμάτησα να γράφω και κοίταξα την οθόνη μου. Είχα απογοητεύσει τον εαυτό μου. Δεν έγραφα πια. Δεν απολάμβανα τιποτα, ενώ θα έπρεπε να πετάω στα σύννεφα. Ένιωθα πως ζούσα για να ζω πλην λίγες εξαιρέσεις. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Γιατί όταν τα έχουμε όλα (ή νομίζουμε τουλαχιστον) και δεν πασχίζουμε για να τα αποκτήσουμε νιώθουμε πως χάνουμε τον έλεγχο; Πώς θα συμβεί κάτι και θα χάσουμε όλα όσα μοχθήσαμε τόσο σκληρά για να κάνουμε δικά μας; Γιατί φοβόμαστε πώς κάποιος θα μας γρουσουζέψει;

Πολλές φορές πολεμάμε με αποφασιστικότητα, τόλμη (και γοητεία), κουράγιο, υπομονή κι επιμονή για να κατακτήσουμε τους στόχους μας. Κοπιάζουμε, πονάμε, δακρύζουμε, καταπιεζόμαστε και σφίγγουμε τα δόντια, ώστε να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα και να γευτούμε τους καρπούς των κόπων μας. Είναι αρκετά εύκολο όμως, να κοιτάς την κορυφή και να μάχεσαι. Διότι είναι σαν να το βλέπεις ήδη μπροστα σου πως θα είναι όταν πια το κάνεις δικό σου. Το πιο δύσκολο είναι να κρατηθείς εκεί πάνω χωρίς να πέσεις. Όταν φτάσεις στην <<κορυφή>> σου, πρέπει να θέσεις αμέσως νέους στόχους και καινούρια ιδανικά, αλλιώς μετά την ακμή το μόνο που έρχεται είναι η παρακμή. Γι’ αυτό φοβόμαστε ότι θα τα χάσουμε όλα. Διότι είναι όλα όσα θελήσαμε. 
 

Τελικά σκέφτηκα πιο λογικά και ήρεμα τώρα που με είχαν αφήσει μόνη. Το μοναδικό που έπρεπε να κάνω ήταν να χαμογελάσω κι όλα θα έφτιαχναν. Εκτός απ’ όλους τους άλλους γύρω μου, έπρεπε να τα βρω με έναν ακόμα άνθρωπο που τελευταία είχα ξεχάσει κλειδωμένο στο συρτάρι μου. Εμένα.