I LOVE YOU, BUT I LOVE ME MORE!

Προτεινόμενο soundtrack : Lana del Rey- Damn You

http://www.youtube.com/watch?v=x5V7yLM1s_c 

Ο χρόνος είχε σταματήσει να κυλάει εδώ και τρία λεπτά περίπου. Ένιωθα το κεφάλι μου έτοιμο να σπάσει και άκουγα την κάρδια μου να κτυπάει τόσο δυνατά που φοβόμουν μήπως ξυπνούσα τους γείτονες. Ήταν περασμένες δύο το βράδυ, αλλά δεν είχα ύπνο. Δεν είναι ότι ήμουν ενθουσιασμένη για κάτι, ίσα ίσα που ήμουν αρκετά κουρασμένη από μία εργασία την οποία δούλευα όλη την μέρα. Κοιτούσα την οθόνη του υπολογιστή μου για τουλάχιστον ένα τέταρτο. Ακίνητη, αμίλητη, σκεπτόμενη τόσα πολλά, μα ταυτόχρονα και τίποτα. Δεν θα είχα κουνηθεί αν δεν ένιωθα τα μάτια μου να τσούζουν. Είδα σταγόνες να νοτίζουν τη μπλούζα μου. Έκλαιγα και μάλιστα με λυγμούς. Γιατί; Μα γιατί άλλο; Γιατί αρνούμουν πεισματικά να ξεχάσω.

Δεν είναι μόνο ότι πλησίαζαν τα γενέθλια μου και θα ήταν τα πρώτα που θα γιόρταζα χωρίς εκείνον, μα και αυτά που είχα κάνει όνειρα πως θα περνούσα μαζί του. Ειρωνικό έτσι; Το θέμα ήταν πως σήμερα γιόρταζε εκείνος και μάλιστα είχα σκεφτεί σχεδόν μισό χρόνο πριν τι ευχή θα του έλεγα, τι δώρο θα του έπαιρνα, πως θα περνούσαμε, που θα πηγαίναμε και γενικά τι θα κάναμε. Λες και θα γινόταν τίποτα απ' όλα αυτά, αναλογίστηκα και σχεδόν γέλασα με το ίδιο μου το πικρόχολο χιούμορ. Μιλούσα με την μελαχρινή soul sister μου στο Facebook, όταν άνοιξα ένα παράθυρο ακριβώς διπλά από αυτό που με έβριζε η κολλητή για το ξερό μου το κεφάλι και τις σκέψεις μου. Πάτησα το όνομα του και μπήκα στο προφίλ του.

Μπορεί να μην ήμασταν ''φίλοι'' στο Facebook-τραγελαφικό;- αλλά στην πραγματικότητα είχαμε ζήσει παρά πολλά μαζί. Κι ενώ η soul sister προσπαθούσε να με αποτρέψει από το να του στείλω, ξεκίνησα να κλαίω περισσότερο και κάπως έτσι θόλωσαν όλα μπροστά μου. Το μόνο που αισθανόμουν ήταν θλίψη, απογοήτευση, στενοχώρια, ένα πνίξιμο στο στομάχι και έναν κόμπο στον λαιμό. Ήθελα τόσα να του πω. Τόσες εξελίξεις που είχε χάσει από την ζωή μου. Τόσα που έπρεπε να είναι πάρων και να τα ξέρει από πρώτο χέρι, αλλά δεν είχε καν ιδέα. Κι θα του τα έλεγα, έπρεπε να του τα πω. Πάτησα πάνω στο message και τυφλωμένη ακόμα από δάκρυα ξεκίνησα να πληκτρολογώ όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

Αν με ρωτούσες πριν δυο χρόνια τι θα κάναμε αυτήν την μέρα, θα σου απαντούσα πως μάλλον θα ήμασταν σε κάποιο γυράδικο και θα τρώγαμε ανελέητα μέχρι να πονέσει η κοιλιά μας από τα καημένα τα ποντικάκια που θα μας είχαν ταΐσει. Θα καθόμασταν πρόχειρα ντυμένοι, ο ένας διπλά στον άλλον και θα μου έτρωγες τις πατάτες, όπως έκανες πάντα. Βασικά κι έμενα μου άρεζε όταν μου έτρωγες τις πατάτες, γι' αυτό πάντα άφηνα μερικές. Για σένα. Θα έλεγα πως έκανα δίαιτα και δεν ήθελα να φάω άλλες για μην παχύνω γιατί ήταν βράδυ κι εσύ θα γελούσες και θα έλεγες πως δεν χρειάζεται να χάσω κιλά. Απλά να κάνω γυμναστική. Μετά θα περίμενα να πάει δώδεκα κι ένα για να σου πω Χρόνια Πολλά. Να σου ευχηθώ για την γιορτή σου τα καλυτέρα. Να σου ευχηθώ πάνω απ' όλα υγεία και δύναμη στην ζωή σου και μετά φυσικά χαρά και άπειρο γέλιο. Βέβαια με μένα στο πλευρό σου θα τα έχεις όλα αυτά, θα σχολίαζα κι εσύ θα γελούσες. Θα έβγαζα από την μεγάλη τσάντα μου ένα κουτάκι που θα είχε μέσα ένα μικρό cup cake και θα έβαζα πάνω ένα κεράκι. Θα ζητούσα αναπτήρα από τους διπλά και θα σου τραγουδούσα παράφωνα το Happy Birthday, ενώ εσύ θα κρυβόσουν από ντροπή, αλλά ταυτόχρονα θα φούσκωνες από καμάρι. Αφού έσβηνες το κεράκι θα σηκωνόμουν και θα σου έκανα την πιο μεγάλη, τρυφερή, γλυκιά και σφιχτή αγκαλιά που θα μπορούσα και θα βούλιαζα μέσα σου γουργουρίζοντας από χαρά και ικανοποίηση με τον εαυτό μου.

Θα τρώγαμε το cup cake μισό-μισό (λέμε τώρα) και μετά θα κάναμε καμιά βόλτα περπατώντας διπλά διπλά. Ίσως σε έπιασα και αγκαζέ. Θα σου έλεγα πόσο χαρούμενη είμαι που θα έπαιρνα μέρος σε μια μεγάλη εκδήλωση με τον χορό μου και ποσό περήφανη είμαι που κατάφερα να μπω. Θα σου έλεγα πως έχασα δυο κιλά από τον προηγούμενο μήνα και αμέσως θα σταματούσες παρατηρώντας με και θα φώναζες ΝΑΙ για να γελάσω. Θα σου έλεγα πως είμαι αγχωμένη γιατί αύριο παρουσιάζω μια εργασία αρκετά δύσκολη. Τότε θα με κοιτούσες με το όλο συμπαράσταση και ζεστασιά βλέμμα σου. Τι αγχώνεσαι αφού το έχεις, θα απαντούσες και αμέσως θα ένιωθα καλυτέρα. Μετά θα έπιανες τον καρπό μου, παρατηρώντας ξανά το τατουάζ που είχα κάνει τον Νοέμβριο, αυτό με το περιστέρι και την καρδούλα κι έπειτα θα με κοιτούσες στραβά, εννοώντας πως δεν εγκρίνεις και πως λερώνω το σώμα μου με βλακείες. Θα σε πείραζα και θα σου έλεγα πως τον άλλο μηνά θα χτυπούσα μανίκι έναν δράκο και θα με απειλούσες ότι δεν θα μου ξαναμιλούσες αν το έκανα. Θα μιλούσαμε για τις σχόλες μας και ποσό δύσκολα είναι, αλλά ποσό γουστάρουμε να πηγαίνουμε και να παρακολουθούμε. Θα μιλούσαμε για ταινίες, τραγούδια, βιβλία, μπλοκ και τόσα αλλά και θα σκάγαμε στα γέλια παρατηρώντας ποσό διαφορετικοί ήμαστε. Μα γι' αυτό δέσαμε. Γιατί ήμασταν τα άκρως αντίθετα. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα.

Τίποτα από τα παραπάνω όμως δεν θα συμβεί γιατί όλα αυτά γίνονται σε ένα παράλληλο σύμπαν που οι δυο χαρακτήρες μας έχουν ένα ευτυχισμένο τέλος. Και στην δική μας περίπτωση δεν υπάρχει αυτό. Ίσως υπάρχει, αλλά δεν μας βρίσκει μαζί.  Ακόμα κι έτσι όμως, σου εύχομαι τα καλυτέρα γιατί σου αξίζουν πραγματικά. Μάλλον γι' αυτό χώρισαν οι δρόμοι μας. Γιατί μου άξιζαν και μένα καλυτέρα. Και μαζί σου δεν θα τα έβρισκα ποτέ. Είναι σκληρό όπως το λέω ε; Αλλά κακά τα ψέματα, είναι η αλήθεια. Πραγματικά αισθάνομαι την κάρδια μου να πονάει, το δωμάτιο γυρίζει γύρω μου προσπαθώντας να με πνίξει και τα χεριά μου τρέμουν, αλλά όσο κι αν λυπάμαι... ταυτόχρονα δεν λυπάμαι για τίποτα. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Δεν θα άλλαζα τίποτα. Σε ευχαριστώ που ήρθες στην ζωή μου και την άλλαξες. Γιατί έπρεπε να αλλάξω και να δω τα πράγματα αντικειμενικά. Να δω πως η ροζ τσιχλόφουσκα περιοριζόταν μόνο στο δικό μου το μυαλό.

Μακάρι τα πράγματα να είχαν έρθει διαφορετικά και αυτήν την στιγμή να κάναμε ότι είχα προαναφέρει. Αλλά αν τα κάναμε όλα αυτά, θα ήμασταν δυο τελείως αλλιώτικα άτομα. Μακάρι να με έχεις συγχωρέσει όπως σε έχω συγχωρέσει κι εγώ, γιατί έφταιξα σε πολλά. Άλλωστε πάντα φταίνε και οι δυο. Μακάρι να μην μου κρατάς κακιά και να με σκέφτεσαι που και που αναπολώντας τις φορές που γελούσαμε δυνατά και μας έλεγαν να κάνουμε ησυχία. Μακάρι να κέρδισες πράγματα και εμπειρίες από μένα, που σε έκαναν καλύτερο άνθρωπο, ίσως πιο σοφό, πιο πονηρό, πιο επιφυλακτικό, πιο έξυπνο. Μακάρι κάποια στιγμή να ξαναβρεθούμε και να μιλήσουμε όπως τότε. Εντάξει ίσως όχι όπως τότε, δεν γίνεται, αλλά κατάλαβες πως το λέω. Στην τελική το ξέρω ότι σου λείπω, έστω και λίγο, όσο πατάει η γάτα, κι ας μην το παραδέχεσαι γιατί είσαι εγωιστής. Το ξέρω πως κι εσύ θέλεις να με δεις. Μου λείπεις ώρες ώρες. ‘Όμως παλιά μου έλλειπα εγώ. Καληνύχτα… 

 

Τελικά ίσως δεν χρειαζόταν να το στείλω. Ήμουν προβληματισμένη. Ξαναδιάβασα το μέιλ με περισσότερη προσοχή, χωρίς να κλαίω πια. Έπρεπε να ξέρει. Έπρεπε να ξέρει πως αισθάνομαι. Ακόμη και μετά απ όλα αυτά που έγιναν, ένιωθα πως μπορούσα να του ανοιχτώ έτσι απλά. Γιατί μαζί του όλα ήταν εύκολα. Όταν όμως έφυγε όλα έγιναν σωστά. Δεν αρκεί να αισθανόμαστε ασφάλεια και σιγουριά για να είμαστε ευτυχισμένοι με κάποιον, μα και ελευθερία, χαρά και δύναμη. Και το σημαντικότερο πως όταν είμαστε με αυτό το άτομο, δεν χάνουμε τον εαυτό μας. Τον βελτιώνουμε. Μου λείπει ακόμα όχι γιατί τον χρειάζομαι, αλλά γιατί τον αναπολώ σαν μία μακρινή ανάμνηση, που θα ήθελα να ξαναζήσω για δύο λεπτά και να χαρώ σαν παιδί. Δεν μου έλλειπε αυτός, μα η ιδέα του.

Δεν ξέρω αν χρειάζεται να διαβάσει όλα όσα νιώθω, γιατί πλέον δεν έχει κάποια σημασία. Μπορεί να στείλω το μέιλ, μπορεί όχι. Αναλόγως με τι διάθεση ξυπνήσω.