ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

 

Προτεινόμενο soundtrack : Lana Del Ray - Ride

http://www.youtube.com/watch?v=4SjS4x43vyE

''Ευτυχισμένο το νέο έτος'' μου είπε η μαμά μου και με φίλησε λίγα δευτερόλεπτα μετά την αλλαγή του χρόνου. Ώστε μπήκε το 2013 αναλογίστηκα. Ο καιρός πέρασε πολύ γρήγορα από τότε που έβαλα το δυο για πρώτη φορά, μπροστά απ' όλους τους αριθμούς, σκέφτηκα γρήγορα, ενώ αντάλλαζα ευχές για τον ολοκαίνουργιο χρόνο. Αφού κόψαμε βασιλόπιτα και φάγαμε μέχρι σκασμού, αποφάσισα πως είχε έρθει η ώρα να ετοιμαστώ για την καθιερωμένη βραδινή έξοδο μετά την αλλαγή του χρόνου. Έτσι πήγα στο δωμάτιο και ξεκίνησα να ετοιμάζομαι.

Διάφοροι φίλοι μου, μου έστελναν ευχές. Άλλες τυπικές, άλλες συγκινητικές. Αισιόδοξες, βγαλμένες μέσα απο την κάρδια, χιουμοριστικές, μα πάνω απ' όλα αληθινές. Γύρω στη μια και τέταρτο, το κινητό μου ξαναχτύπησε, ειδοποιώντας με πως είχα άλλο ένα μήνυμα. Ήταν από έναν αριθμό, που δεν είχα αποθηκευμένο. Η ευχή που μου είχε γράψει ήταν αρκετά κοινότυπη, μα αλήθεια, όταν την είδα απλά κόλλησα στην οθόνη του κινητού μου, σαν να ειχα ανακαλύψει το μυστικό της νεότητας . Έγραφε ''Καλή χρόνια. Εύχομαι το νέο έτος να σου δώσει ότι σου στέρησε το προηγούμενο. Να σου χαρίσει απλόχερα αυτό που επιθυμείς''. Και τότε ένα λαμπάκι άναψε πάνω από το κεφάλι μου, δηλώνοντας πως μια σκέψη είχε εισχωρήσει στον ήδη υπερφορτωμένο από παράξενες ιδέες και σκέψεις εγκέφαλο μου. Τι ήταν αυτό που ήθελα; Τι ήταν αυτό που ζητούσα; Και κυριότερο, τι ήταν αυτό που είχα στερηθεί και θα αναζητούσα στον καινούριο χρόνο;

Κοιτούσα αποχαυνωμένη τον τοίχο, κρατώντας ακόμα το κινητό μου. Το θέμα ήταν πως δεν ήξερα γιατί είχα κολλήσει το βλέμμα μου στον τοίχο και το μυαλό μου ήταν κενό. Ήξερα τι ήθελα. Πάντα ξέρω τι θέλω. Η σχεδόν πάντα. Μα αυτήν την φορά, δεν ήξερα. Δεν ήξερα τι να ζητήσω, τι να ευχηθώ στον εαυτό μου ή καλυτέρα τι να κυνηγήσω μέσα στον χρόνο που μόλις μας είχε υποδεχτεί. Σήκωσα με δυσκολία το κεφάλι, ακόμα χαμένη στον κόσμο του άγνωστου αποστολέα και του αλληγορικού μηνύματος του. Στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη, ντυμένη επίσημα πια, έτοιμη σχεδόν για την έξοδο μου και έμεινα να με κοιτάζω. Ίσως αυτός ήταν ο τρόπος να καταλάβω τι ήθελα. Ίσως έτσι, κοιτώντας μες στα ιδία μου τα μάτια, έβλεπα τι ήθελε η ψυχή μου.

Κι έτσι όπως κοιτούσα το είδωλο μου, εικόνες άρχισαν να περνάνε από μπροστά μου. Εντάξει όχι μπροστά μου (καταλαβαίνετε πως το θέτω, ακόμα δεν έγινα ΤΟΣΟ τρελή). Θυμήθηκα πως πέρσυ τέτοια μέρα, ήμουν καστανή, δέκα κιλά πιο πάνω, απαισιόδοξη με την ζωή μου, χωμένη σε μια σχολή που νόμιζα πως αγαπούσα, μα στην ουσία σιχαινόμουν, υπερβολικά ντροπαλή να τρέξω πίσω από τα όνειρα μου και χαμένη μέσα στο ίδιο μου το σώμα και μυαλό. Ήταν σαν και εγκλώβιζα τον εαυτό μου σε καταστάσεις και συμβάντα που δεν ήθελα. Που δεν ήταν φτιαγμένα για μένα. Σαν να μην άφηνα εγώ η ίδια να διεκδικήσω αυτά που ήθελα, που μου άξιζαν. 

Περνούσα την δική μου περίοδο αδρανείας (όπως αναφέρω και στο προηγούμενο άρθρο μου) κι ενώ δεν μου άρεζε, δεν μπορούσα να το αλλάξω. Δεν προσπαθούσα καν. Τελικά καλά λένε, πως πολλές φορές κάτι καλό χαλάει για να φτιαχτεί κάτι καλύτερο. Έτσι κι έγινε. Άρχισα να <<χαλάω>>. Άρχισα να γίνομαι ράκος, ψυχολογικά και σωματικά. Άρχισα να φθείρομαι. Πως; Πως αλλιώς; Πληγώθηκα. Πληγώθηκα πολύ. Από τον εαυτό μου. Από την ίδια μου την απάθεια. Κάθε μέρα έκλαιγα με λυγμούς. Κάθε βράδυ άκουγα το ίδιο τραγούδι και έπνιγα κραυγές στο μαξιλάρι μου. Δεν μιλούσα σε κανέναν, δεν παραδεχόμουν πως δεν ήμουν καλά και συνέχιζα να καταρρέω και να περιμένω ξαφνικά πως όλα θα έφτιαχναν με έναν μαγικό τρόπο. Περίμενα πως μια μέρα θα ξυπνούσα και θα ήμουν καλά. Μα δεν θα γινόταν ποτέ αυτό. Όχι από μόνο του.

Κάποια στιγμή κατάλαβα ποσό αξιοθρήνητη είχα γίνει. Και το κατάλαβα γιατί δεν γελούσα πια, δεν μιλούσα, δεν αισθανόμουν τίποτα άλλο, εκτός από θλίψη και θυμό. Δεν σταματούσα να τρώω, να πίνω, να κλειδώνομαι στο δωμάτιο μου, να ακούω Ron Pope (κάτι σαν τον Χατζηγιάννη με αγγλικούς στοίχους) και να θρηνώ τον εαυτό μου. Την τύχη μου, την ατυχία μου, την ζωή μου, τα πάντα.

Ακόμα μπροστά στο καθρέφτη ένα χρόνο αργότερα, μπορούσα σχεδόν να αισθανθώ όπως τότε. Μα δεν ήθελα. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και πηρά μια βαθιά ανάσα. Τότε θυμήθηκα την μέρα που ξαφνικά αποφάσισα να ξεχάσω. Αποφάσισα να προχωρήσω και να ωριμάσω. Έτσι έκανα κάτι που ήθελα εδώ και χρόνια. Γράφτηκα χορό. Έτσι πέρασα σε μια σχολή που ήθελα . Έτσι ξεκίνησα δίαιτα. Έτσι ξεκίνησα να βγαίνω. Να μιλάω, να διασκεδάζω. Έτσι ξεκίνησα να γελάω ξανά. Κι έτσι ξεκίνησε μια νέα περίοδος για μένα.

Ξέχασα το παρελθόν, η μάλλον ξέχασα τα άσχημα. Κράτησα μόνο τα καλά. Γνώρισα ανθρώπους, έκανα φίλους, δέθηκα περισσότερο με τους παλιούς, ταξίδεψα και άρχισα να απολαμβάνω την ζωή. Έφτασα στο σημείο να χαίρομαι κάθε μέρα που ξυπνούσα και να γελάω τόσο που με φώναζαν ξανά χαζοχαρούμενο, όπως παλιά. Έτσι χαρούμενα τέλειωσε ένας χρόνος που είχε ξεκινήσει με πόνο.

Όπως κοιτούσα τον εαυτό μου κατάλαβα πως δεν ήθελα να ζητήσω τίποτα ιδιαίτερο από τον καινούργιο χρόνο. Δεν ήθελα να του ζητήσω τον μεγάλο ερώτα, την ιδανική δουλεία ή χρήματα. Γιατί αν είχα εξ αρχής όλα τα παραπάνω, δεν θα εφτανα στο σημείο που ήμουν σήμερα. Διότι οι δυσκολίες και οι αναποδιές μας βαζουν στον σωστό δρόμο, μας μαθαίνουν να εκτιμάμε άτομα και καταστάσεις, μας δίνουν την ευκαιρία να πάρουμε μεγάλες αποφάσεις και εν τέλη να ωριμάσουμε.

Αυτός ο χρόνος λοιπόν, θέλω να συνεχίσει να μου δίνει χαρά και γέλιο, αισιοδοξία, και ελπίδα, δημιουργικότητα, ανεμελιά, αυθορμητισμό. Θέλω να δίνει απλόχερα ευτυχία στους φίλους μου, μα και σε όλους τους ανθρώπους, να δώσει δύναμη στην οικογένεια μου, αλλά και σε όλες τις οικογένειες να ανταπεξέλθουν στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Να συνεχίσει να μας στέλνει δυσκολίες, αν αυτός είναι ο τρόπος να καταφέρουμε κάποια στιγμή να βρούμε την ηρεμία στην ψυχή μας και πετύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα για την ζωή που ονειρευόμαστε.

Επίσης να μας δίνει μυαλό να ξεφεύγουμε από άσχημες καταστάσεις και ανθρώπους και να χαιρόμαστε κάθε μας μέρα, λεπτό, ώρα δευτερόλεπτο, ακόμα κι αν δεν κάνουμε τίποτα σπουδαίο. Γιατί η ευτυχία βρίσκεται μέσα στα χεριά μας, απλά τις περισσότερες φορές είμαστε υπερβολικά στενόμυαλοι για να την δούμε και καταφέρνουμε απλά να την παραβλέπουμε, να την προσπερνάμε και να δυστυχούμε.

Ας δούμε όλοι φέτος το ποτήρι μισογεμάτο. Ας δούμε τα καλά της ζωής κι ας πούμε ένα μεγάλο ευχαριστω που μας δόθηκε η ευκαιρία να μπορούμε να ζούμε όμορφα μικρά και μεγάλα πράγματα, υπέροχα συναισθήματα με ανθρώπους που τους αγαπάμε και μας αγαπούν.

Τελικά αφού ξεκόλλησα από τον καθρέφτη εκείνη την μέρα, έπιασα ξανά το κινητό στα χεριά μου και έγραψα ''Ευχαριστώ πολύ. Εύχομαι ολόψυχα τα καλυτέρα''. Το μήνυμα όμως δεν στάλθηκε ποτέ, όσες φορές κι αν δοκίμασα. Σαν να μην υπήρχε ο αριθμός. Ίσως δεν είχε σήμα, ίσως δεν είχα κάρτα, ίσως απλά δεν χρειαζόταν απάντηση ο παραλήπτης.