ΣΤΑΣΗ VS ΔΡΑΣΗ
Προτεινόμενο Sooundtrack : Ron Pope-Tightrope
Τις περισσότερες φορές που ακούω μουσική μονή στο δωμάτιο μου, καταλήγω πιο μελαγχολική από ποτέ, να σκέφτομαι κάτι που με θλίβει και να γράφω στον υπολογιστή μου πράγματα, τα όποια σβήνω το επόμενο δευτερόλεπτο. Νομίζω όλοι το έχουμε λίγο-πολύ αυτό μέσα μας. Την μελαγχολία, την απαισιοδοξία, την αίσθηση της μόνιμης λύπης καρφωμένη στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ανεξάρτητα από το ποσό χαρούμενοι είμαστε σε διαφορές στιγμές της ζωής μας. Όταν αναπολώ κάποιες εποχές στο παρελθόν, θυμάμαι μερικές περιόδους που ήμουν πολύ, μα πολύ ευτυχισμένη και τις θυμάμαι τόσο έντονα γιατί κάνουν την διάφορα ανάμεσα στις υπόλοιπες εποχές στασιμότητας και αδιαφορίας που ζούσα. Τελικά όμως τι είναι αυτό που με κάνει να στενοχωριέμαι περισσότερο; Η στασιμότητα που ζω μια συγκεκριμένη περίοδο ή αλλεπάλληλη λύπη σε μια περίοδο με συνεχής εξελίξεις;
Μια φορά ένας φίλος μου, μου είχε πει, πως είναι καλύτερα να τολμάς και να ζεις, παρά να φαντάζεσαι πως θα ήταν αν ζούσες. Έχω σκεφτεί αρκετές φορές το αν συμφωνώ με την αντίληψη του η όχι. Το αν συμφωνώ, πως είναι καλύτερα να πονάς από το να μην νιώθεις τίποτα. Είναι όντως καλύτερο να αισθάνεσαι την καρδιά σου να σπάει σε χίλια πεντακόσια μικρά κομματάκια από το να νιώθεις απλά ένα συνεχές αίσθημα καθημερινότητας, ένα μούδιασμα; Δεν μπορώ να αποφασίσω πιο είναι προτιμότερο, ίσως γι 'αυτόν τον λόγο γράφω και αυτό το άρθρο, για να μπορέσω να καταλάβω αυτά που σκέφτομαι και να προσδιορίσω σε ποια πλευρά της ζυγαριάς τείνω περισσότερο. Ζω για να υπάρχω, ή υπάρχω για να ζω;
Συνεχίζοντας να ακούω το ίδιο καταθλιπτικό τραγούδι, θυμάμαι διαφορές φορές που ακολούθησα την συμβουλή του φίλου μου, να τολμήσω δηλαδή και να περιμένω απλά τις συνέπειες να με χτυπήσουν. Και όντως αυτό έγινε, αν όχι όλες τις φορές, σίγουρα τις περισσότερες βρέθηκα να έχω μαλώσει με ηλίθιους ανθρώπους που έβγαζαν λάθος συμπεράσματα, να με έχουν βρίσει τόσο άσχημα που να εύχομαι να μην είχα γεννηθεί ποτέ (και πιστέψτε με για κανέναν λόγο δεν θα το ευχόμουν αυτό εγώ, που απολαμβάνω κάθε μου στιγμή, ανεξαιρέτως αν είναι στενόχωρη η όχι) ανακάλυψα πως οι άνθρωποι λένε παρά πολλά ψέματα πίσω από την πλάτη μας και γενικά έμαθα πράγματα που δεν ήθελα ποτέ να μάθω. Φυσικά εν τέλη για καλό έγιναν όλα αυτά, μα τότε ακολουθούσα το motto ''κανε ότι σου κατέβει στο κεφάλι, αρκεί να υπάρχουν εξελίξεις στην ζωή σου'' και δεν είχα κατά νου, καμία από τις παραπάνω καταλήξεις.
Από την άλλη, την εποχή της ''δράσης μου'' όπως την ονοματίζω, γνώρισα παρά πολλά άτομα, έκανα φίλιες, μερικές που κρατάνε ακόμα και μέχρι σήμερα, ερωτεύτηκα και πληγώθηκα (αλλά ένα έχω να πω μόνο, what goes around..comes around και όποιος με κατάλαβε, με νιώθει, θα δείτε την συγκεκριμένη φράση σε ολόκληρο άρθρο που θα την αναλύω πολύ παραπάνω). Ξενύχτισα, ήπια, γλέντησα, χόρεψα, φλέρταρα και γενικά έκανα όσα ήθελα να κάνω. Σχεδόν όλα. Δηλαδή πάνω κάτω, τα καλά ήταν ίσα με τα κακά. Τότε γιατί εγώ θυμάμαι μόνο τα άσχημα όταν ανατρέχω σε εκείνη την εποχή λοιπόν; Η απάντηση θα έρθει λίγο αργότερα.
Για να τεκμηριώσω την άποψη μου πρέπει να παρουσιάσω και την άλλη πλευρά. Αυτήν της στασιμότητας. Δεν έχω και πολλά να πω βεβαία γιατί είναι η εποχή που δεν έκανα τίποτα. Τίποτα επαγγελματικό, τίποτα ερωτικό, τίποτα, τίποτα, τίποτα. Τίποτα που να με έκανε να πετάω στα σύννεφα η να με έριχνε στο πάτωμα από πόνο στο στήθος. Απλά ξυπνούσα κάθε μέρα, έκανα όλα όσα είχα να κάνω και συνέχιζα να ζω. Ναι, φυσικά και έβγαινα, έπινα, χόρευα, γλεντούσα, μα δεν τα έκανα γιατί ήθελα. Δεν μετρούσαν γιατί δεν τα αισθανόμουν. Πιο είναι το πρόβλημα αυτής της κατάστασης; Δεν νιώθεις! Αυτό ακριβώς. Δεν νιώθεις τίποτα απολύτως, έχεις χάσει το νόημα, πολύ απλά βαριέσαι βρε παιδί μου.
Και η επόμενη ερώτηση. Δεν μπορεί θα είχε και κάτι καλό ε; Μα φυσικά και είχε. Δεν πληγώθηκα, δεν έκλαψα για μήνες, δεν έβρισα κανέναν καθυστερημένο που με πλήγωσε τόσο που να τον αποκαλώ ''καταραμένο'', δεν χρειάστηκε να πω ψέματα στους δικούς μου και να κρυφτώ πίσω από ένα ''είμαι καλά'' που δεν εννοούσα, δεν έπνιξα τον πόνο μου στο Ursus (ο καθένας με τα γούστα του).
Μα στην ουσία, τότε ήταν που πονούσα πιο πολύ από ποτέ. Πονούσα τόσο που δεν μπορούσα να αντιδράσω. Να φωνάξω, να τσιρίξω τόσο, που να έκλεινε η φωνή μου, να χτυπήσω το χέρι μου στον τοίχο η να κλείσω την πόρτα του δωματίου μου με τόση δύναμη που να είναι έτοιμη να σπάσει, να κλάψω ακούγοντας τραγούδια, να ζωγραφίσω τραγικές φιγούρες του εαυτού μου να κοιτάω από την γωνία τον αγαπημένο μου να μιλάει με άλλη, να γράψω όπως τώρα και να φερθώ φυσιολογικά. Να αισθανθώ χάλια και όχι απλά κενή. Να κλάψω και όχι να κοιτάω το ταβάνι. Να νιώσω πόνο και όχι αδιαφορία.
Δεν είναι όμως σωστό να προτρέπω τους πάντες να είναι αυθόρμητοι και επιπόλαιοι με όλα όσα βιώνουν, από το να μην κάνουν τίποτα. Στην ουσία δεν ξέρω τι να προτείνω αυτήν την φορά. Δεν ξέρω γιατί η ζωή είναι πολύ μυστήρια και σου παίζει περίεργα παιχνίδια. Το παν είναι να μπορείς να καταλάβεις τι είναι αυτό που στην ουσία θέλεις. Θέλεις να παίξεις; Καλώς. Δεν θέλεις; Πάλι καλώς.
Γιατί αυτό είναι το καλό με την ζωή μας, ότι όλα όσα ζούμε κάποια στιγμή θα τα ξαναζήσουμε. Είναι οι δεύτερες ευκαιρίες που έρχονται από κάποιον εκεί ψηλά, για να μπορέσουμε να πράξουμε σωστά αυτήν την φορά και να μην τα κάνουμε μάνταρα. Διότι δεν γίνεται συνεχεία να είμαστε αδιάφοροι ή συνεχεία να απαιτούμε από την μοίρα μας να εμπλουτίζει την καθημερινότητας μας με νέες εμπειρίες και γνώσεις. Έτσι δεν θα εκτιμούσαμε ποτέ τις διάφορες περιόδους της ζωής μας. Όπως αυτή όταν πηγαίναμε στον παιδικό σταθμό και ζωγραφίζαμε σε χαρτόνια, ή στο δημοτικό που το πιο τραγικό που μπορούσε να συμβεί ήταν να κάνουμε λάθος στην ανάγνωση, στο γυμνάσιο που δεν μπορέσαμε να τα περάσουμε τόσο τέλεια στο πάρτι όσο στις ταινίες, ή στο λύκειο που βιώσαμε την πρώτη ερωτική απογοήτευση.
Γιατί έτσι είναι ζωή. Στασιμότητα, δράση, στασιμότητα, δράση και ούτω κάθε εξής. Κι αν το δικό σου μετρό έχει κολλήσει σε ένα από τα δυο και έχεις βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια τότε σκέψου αυτό. Είναι στο χέρι σου να αλλάξεις προς την σωστή κατεύθυνση. Αρκεί να το θελήσεις.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου