ΗΛΙΚΙΑ ΙΣΟΝ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ
Προτεινόμενο Soundtrack : One Republic-Come Home
Σημείωση : Το συγκεκριμένο άρθρο γράφτηκε ένα μήνα πριν κλείσω τα δεκαεννέα, δηλαδή περίπου τον Μάιο του 2012(άλλωστε θα το καταλάβετε από τις αναφορές μου). Από τότε πραγματικά έχουν συμβεί πάρα πολλά γεγονότα στην ζωή μου, εξελίξεις που χρειάζονται ένα ολοκαίνουριο κείμενο για να σημειωθούν όλες οι εμπειρίες που έχω αποκομίσει από τότε. Αυτό και μόνο δείχνει πόσο περίεργη είναι η ζωή και ειδικά σε αυτές τις ηλικίες. Είναι μία βαρβάτη απόδειξη πως ο χρόνος σε αλλάζει, σε ωριμάζει, μπορεί να σε καταστρέψει, να σε συνθλίψει ή να σε ευνοήσει με τον καλύτερο τρόπο. Μέχρι τώρα τα δεκαοχτώ έχουν φάει την σκόνη των δεκαεννέα. Αυτό ένα σημαίνει, όσο μεγαλώνουμε τόσο καλύτερα περνάμε, γιατί ξέρουμε τι είναι αυτό που αναζητάμε και έχουμε παραπάνω κότσια να το κυνηγήσουμε. Γιατί αυτό πρέπει να κάνουμε. Κάθε χρόνο να κάνουμε ένα βήμα πιο κοντά στην προσωπική μας ευτυχία. Διαβάστε παρακάτω.
Σε ένα μηνά έχω γενέθλια. Βασικά σε λιγότερο από έναν μήνα. Γίνομαι δεκαεννέα. Πραγματικά νιώθω κάπως ταραγμένη. Η κολλητή μου, μου λέει να μην το σκέφτομαι, η μαμά μου με αγκαλιάζει κλαίγοντας για το ποσό γρήγορα μεγάλωσε το στερνοπούλι της και ο αδελφός μου με μουντζώνει. Τι θα κάνω όταν έρθει αυτή η μέρα; Τι θα κάνω του χρόνου τέτοια μέρα ή μάλλον τι θα κάνω σε δέκα και είκοσι χρόνια, αν από τώρα αισθάνομαι πως μεγαλώνω; Νιώθω πως όσο περνάει ο καιρός αφήνω την παιδική μου ηλικία ακόμη πιο πίσω. Όλα τα ξέγνοιαστα και χαρωπά αυτά αθώα χρόνια, χωρίς προβλήματα – τότε μπορεί να μου φαίνονταν βουνό βεβαία- που για το μόνο που ανησυχούσα ήταν αν θα πάω στο πάρκο το απόγευμα για να παίξω με τους φίλους μου. Που η πιο δύσκολη μέρα για μένα ήταν αυτή των βαθμών του σχολειού και που κάθε Σάββατο το περνούσα σε κάποιο πάρτι συμμαθητή ή συμμαθήτριας μου.
Όταν ήμουν μικρή αισθανόμουν πως ο χρόνος δεν κυλούσε. Πως όλα πήγαιναν σε αργή κίνηση και ήμουν παγιδευμένη σε ένα παράξενο παιχνίδι χρόνου. Οι μέρες στο σχολειό, οι ώρες στο φροντιστήριο, οι διακοπές, ακόμα και το καλοκαίρι. Ίσως γιατί τότε δεν διασκέδαζα τόσο όσο τώρα, ή μάλλον γιατί διασκέδαζα τόσο συχνά που δεν μου έκανε αίσθηση τίποτα. Παίζει ρολό που ήμουν και ανυπόμονη για να μεγαλώσω, όπως τα περισσότερα παιδιά νομίζω. Το μόνο που ευχαριστιόμουν με την ψυχή μου, ήταν η παρέα των φίλων μου. Θυμάμαι πως κάθε Αύγουστο το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το πότε θα ξεκινούσε επιτέλους το σχολειό για να τους δω. Που κοιμόμουν από τις έντεκα το πολύ και ξυπνούσα στις εφτά για να ετοιμαστώ για την πρώτη μέρα και τον αγιασμό.
Πλέον αυτά φαίνονται σαν θαμπές αναμνήσεις, παρόλο που δεν έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια. Ούτε καν δέκα. Νομίζω όμως πως γνωρίζω τον λόγο που νιώθω έτσι. Πως ο χρόνος με κυνηγάει Ίσως αισθάνομαι αυτό το περίεργο αίσθημα του πανικού κάθε φορά που πλησιάζουν τα γενέθλια μου για κάποιο λόγο. Αναλογίζομαι το αν αυτόν τον χρόνο που πέρασε έκανα όλα αυτά που έπρεπε να κάνω. Αν έγιναν όλα αυτά που έπρεπε να γίνουν. Φοβάμαι πως δεν έβαλα τα δυνατά μου για να ικανοποιήσω τις φετινές μου προσδοκίες για να περάσω στο δέκατο ένατο χρόνο της ζωής μου και να θέσω νέες. Γι' αυτό δεν θέλω να έρθουν τα γενέθλια μου. Θέλω απλά να σταματήσει ο χρόνος και να μείνω για λίγο ακόμη δεκαοκτώ. Να μείνω λίγο ακόμη έφηβη, παιδί, ανώριμη, τρελή, ανάρμοστη, ανυπάκουη, σκανδαλιάρα.
Νομίζω ότι τα χάνω. Μα, αλήθεια τώρα; Είμαι παρανοϊκή; Μόνο εγώ νιώθω έτσι; Ποιος είναι σίγουρος για όλες τις πράξεις του; Ποιος είναι σίγουρος πως έκανε όλα όσα ήθελε πραγματικά να κάνει μέσα σε ένα τόσο σύντομο διάστημα 365 ημερών;
Αναπολώντας στιγμές από την χρονιά που πέρασε, δεν μπορώ να πω, πως έζησα λίγα. Το αντίθετο μάλιστα. Αλλά το συναίσθημα παραμένει ίδιο. Κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε και γελάω μονή μου (τα πρώτα σημάδια της σχιζοφρένειας). Στον χρόνο που πέρασε γνώρισα καινούριους ανθρώπους, έκανα νέους φίλους και έχασα μερικούς παλιούς, αποχωρίστηκα φίλους που πέρασαν σε άλλη πόλη για να σπουδάσουν ή έφυγαν στο εξωτερικό για να κυνηγήσουν το όνειρο τους, έκλαψα για την τύχη μου ή μάλλον την ατυχία μου, που δεν πήγα όσο καλά ήθελα στις πανελλήνιες όπως επίσης και την χαρά μου, όταν μπήκα σε μία άλλη σχολή και ανακάλυψα ποσό ωραία ήταν.
Πήγα στα μπουζούκια αρκετές φορές, άκουσα και είδα τον Σάκη Ρουβά από απόσταση δυο μόνο μέτρων και τσίριξα ''ΣΑΚΗ'', ενώ ποτέ δεν ήμουν φανατική, ταξίδεψα περνώντας εκπληκτικά διήμερα και πήγα πρώτη φορά μονή μου διακοπές στη Σκιάθο με τις αγαπημένες μου φιλές, μάλωσα μαζί τους, αλλά τα ξαναβρήκαμε ευτυχώς. Ένιωσα πιο μονή από ποτέ, ένιωσα αποτυχημένη και πως δεν άξιζα τίποτα, μα διάφορα υπέροχα άτομα που παίζουν σημαντικό ρολό στη ζωή μου, μου κράτησαν το χέρι και με έπεισαν πως αξίζω τα καλύτερα και πως θα είναι για πάντα στη ζωή μου, όποτε τους χρειαστώ.
Ερωτεύτηκα παραφορά για πρώτη φορά τόσο δυνατά και αμετάκλητα – εντάξει ίσως δεύτερη, η πρώτη δεν μετράει ήμουν μωρό- και κατάλαβα τι θα πει απόρριψη, θλίψη, στενοχώρια, μοναξιά, ζήλια, μόχθος.
Όταν ξεπέρασα αυτήν την φάση – δηλαδή νομίζω πως την ξεπέρασα (πως μπορείς να είσαι σίγουρος ότι το ξεπέρασες εκατό τις εκατό;) - κατάλαβα πως άξιζα κάτι παραπάνω από ηλίθια και εγωκεντρικά άτομα στη ζωή μου. Αποφάσισα πως χρειάζομαι ανθρώπους που θα μπορέσουν να με κάνουν να προχωράω και όχι να μένω στάσιμη. Στην αρχή ένιωθα μίσος για όλα τα συναισθήματα που μου είχε προκαλέσει, μα στη συνεχεία άρχισε να μετατρέπεται σε θυμό, κούραση από την κατάσταση, αδιαφορία και τελικά έπαψε να με αγγίζει. Έπαψε να μου προκαλεί το παραμικρό συναίσθημα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι μου προκαλεί κάτι. Ναι, μου προκαλεί. Θαυμασμό προς το άτομο μου. Γιατί μονή μου κατάφερα και βρήκα λύση και έλυσα αυτό το πρόβλημα.
Συνεχίζοντας την ανασκαφή αναμνήσεων βλέπω όλες τις φορές που βγήκα για χορό και άλλες τόσες για να πιω. Επίσης θυμάμαι να συμβουλεύω τις φιλές μου σε διάφορα θέματα, να γελάμε απίστευτα με γκάφες που έκανα, να πηγαίνω σινεμά στο Breaking Dawn part 1 και να περιμένω να δω αν έγινε καλή η μεταφορά του βιβλίου ( Team Jacob ) , να περιμένω με αγωνιά να βγει το επόμενο επεισόδιο του supernatural και να πωρώνομαι με την νέα σειρά που είχα βρει κατά λάθος ( Glee, απίστευτη!). Μου έρχονται οι αναμνήσεις που διαβάζω για την εξεταστική και να κλαίω από τα νευρά μου. Όπως και να βγάζω τα μάτια μου μπροστά στον υπολογιστή μέχρι να τελειώσω εργασίες.
Τέλος, γελώντας πάνω από το laptop, θυμάμαι τις άπειρες φορές που έριξα πασιέντζα για να δω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον. Να δω αν θα μπορούσα να προλάβω καταστάσεις. Όσες φορές και αν την έριξα όμως, ποτέ δεν μου έβγαλε τι θα γίνει, τι θα κάνω, πως θα αισθανθώ, τι θα αντιμετωπίσω, πως θα ζήσω. Ίσως αυτός θα ήταν κι ένας εύκολος τρόπος, ώστε να μπορέσω να δω τι θα γινόταν στο μέλλον. Μπορεί να μην είχα αυτό το απαίσιο αίσθημα αυτήν την στιγμή.
Στη τελική όμως και συμπερασματικά μετά το σύντομο flashback που έκανα στις αναμνήσεις του προηγούμενου χρόνου κατέληξα πως δεν πέρασα και άσχημα. Μάλιστα νομίζω πως πέρασα αρκετά καλά. Γιατί αυτό που μένει στο τέλος είναι μια γλυκιά γεύση απ' όλα όσα έχεις ζήσει, είτε αυτά είναι όμορφα είτε όχι. Είτε έκανες το σωστό, είτε το λάθος. Είτε έκλαψες από τα βάθη της ψυχής σου, είτε γέλασες μέχρι που άρχισες να ζαλίζεσαι. Γιατί αυτή είναι η άμυνα του μυαλού μας, μα και της καρδιάς μας. Να κρατάμε πάντα αυτά που αξίζουν και μας κάνουν χαρούμενους. Διότι αισιόδοξοι μπορούμε να παλέψουμε και να περάσουμε κάθε δυσκολία που έρχεται σαν εμπόδιο να καταστρέψει τα σχεδία μας. Γιατί έτσι μπορούμε να κάνουμε καινούργια όνειρα για τα επόμενα γενέθλια μας και να βάλουμε νέους στόχους για τον ολοκαίνουργιο χρόνο που προστέθηκε την ηλικία μας, διότι τελικά ο χρόνος δεν είναι εδώ για να μας κυνηγήσει και να μας φοβίζει, αλλά για να μας δείξει, πως ενώ περνάμε τόσα σκαμπανεβάσματα στη ζωή μας, υπομένουμε, επιμένουμε και προχωράμε και πως ο κάθε χρόνος που περνάει είναι μια προσωπική νίκη εναντία σε όλα αυτά τα εμπόδια.
Τελικά κατέληξα πως δεν χρειάζεται να είμαι στενοχωρημένη ούτε να ανησυχώ που σε λίγες μόνο μέρες θα μεγαλώσω, αλλά περήφανη που έφτασα στο σημείο που βρίσκομαι σήμερα και είμαι ο άνθρωπος που είμαι. Έξαλλου τα δεκαεννέα δεν φαίνονται και ΤΟΣΟ ΠΟΛΛΑ πια! Έτσι;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου