Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2015

ΑΞΙΖΕΙΣ Ο,ΤΙ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙΣ

Εικόνα
Προτεινόμενο soundtrack : Marina And The Diamonds Lies (Cover by Eli Lieb) https://www.youtube.com/watch?v=rBjbRhsYPDQ   Υποσημείωση 1 : Ο τίτλος του άρθρου ήρθε μία μέρα από το πουθενά κι έσκασε στο κεφάλι μου σαν βόμβα, από έναν άνθρωπο που τον τελευταίο καιρό έχω τόση αδυναμία, όσο ο Scrat απο το Ice Age το βελανίδι του. Σκεπτόμενη μέρες και νύχτες το πόσο σοφία κρύβουν αυτές οι τρεις λεξούλες, αποφάσισα να γίνουν η πηγή της έμπνευσης μου και το κλειδί για να θυμάμαι τι αξίζω όταν κλείνω τα φώτα το βράδυ και μένω μόνη με τις σκέψεις μου.    Υποσημείωση 2 : Πολλές φορές βλέπεις χωρίς ουσιαστικά να κοιτάς. Ή ακούς δίχως να δίνεις προσοχή σε αυτά που ακούς. Το προτεινόμενο τραγούδι γι' αυτο το άρθρο το έχω ακούσει πάνω απο χίλιες φορές σε διάφορες μορφές, μα ποτέ δεν πρόσεξα τα λόγια μέχρι που έπεσα τυχαία σε αυτήν την συγκεκριμένη εκτέλεση. Είναι αυτο που κοιτάς στις γωνίες του δωματίου σου και αναρωτιέσαι αν κάποιος σε παρακολουθεί και εμπέεται απο την ζ

YOUNG, WILD & FREE!

Εικόνα
  Προτεινόμενο soundtrack-Major Lazer & DJ Snake - Lean On     https://www.youtube.com/watch?v=YqeW9_5kURI <<Βασικά, εγώ σε όποιον δεν μου ευχηθεί θα στείλω ευχαριστώ>> είχα βροντοφωνάξει σε μια φίλη μου, όταν αναφέρθηκε στα γενέθλια μου, τα οποία πλησίαζαν απειλητικά σε δυο μόνο μερούλες. Με κοίταξε απορρημένη και γέλασε, όπως ήταν φυσικό να κάνει, μα εγώ δεν έκανα πλάκα. Δεν ήθελα να μου πουν Χρόνια Πολλά. Αλήθεια! (βασικά το ίδιο έλεγα και πέρσι). Γινόταν φέτος στις 4 Ιουνίου απλά να συνεχίζαμε τις ζωές μας σαν να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα; Χμμ...

Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΩΝ

Εικόνα
Love me like you do - Ellie Goulding https://www.youtube.com/watch?v=AJtDXIazrMo   Είχε δροσερό αεράκι και ουρανό χωρίς σύννεφα. Τα φύλλα των δέντρων χόρευαν ομαλά στον ρυθμό που σφύριζε ο άνεμος και οι ακτίνες του ηλίου έκαναν την εμφάνιση τους που και που. Έτσι, τρύπωσαν και μέσα στο δωμάτιο μου και με έκαναν να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου στο κρεβάτι. Δεν ήθελα να ξυπνήσω, ήταν ακόμα νωρίς. Νωρίς το απόγευμα. Είχα γύρισα αργά από την σχολή και χωρίς να το θέλω αποκοιμήθηκα αγκαλιά με ένα βιβλίο (όχι βιβλίο σχολής βεβαίως-βεβαίως), σαν σωστό σπασικλάκι. Το βιβλίο ήταν η Αλίκη στην χωρά των Θαυμάτων , από τις πρώτες εκδόσεις γραμμένες στα αγγλικά και εικονογραφημένες στο χέρι με μεράκι και κέφι. Ανέκαθεν η Άλικη ήταν η ηρωίδα που μπορούσα να ταυτιστώ. Ίσως επειδή μέσα στο περίεργο ταξίδι της μαζί με τον κούνελο, μονολογούσε στον εαυτό της, σαν διχασμένη προσωπικότητα. Ίσως πάλι γιατί ήταν τόσο περίεργη που, ενώ ήξερε πως όσο προχωρούσαν οι περιπέτειες στην χωρά των Θαυ