INCEPTION-Όνειρα και Φόβοι

 Προτεινόμενο soundtrack :The Script feat. Will.i.am - Hall of Fame
http://www.youtube.com/watch?v=jukv9Q1eR2g

Μόλις είχα φορέσει μια μάσκα προσώπου και έβαζα καφέ στο φλιτζάνι μου, όταν κοίταξα έξω από το παράθυρο τις ακτίνες του ήλιου που έμπαιναν αβίαστα και φώτιζαν τόσο τους χώρους του σπιτιού μου, όσο και της ψυχής μου. Αν και είχε κρύο ακόμα, σήμερα η μέρα θύμιζε άνοιξη. Ήταν σαν ο καιρός, να μην θυμόμουν πως εδώ και μέρες έβρεχε, μπουμπούνιζε και φυσούσε. Λες και η σημερινή μέρα ήταν ένα διάλειμμα του καιρού για να μας επιβραβεύσει μέσα στις άσχημες περιόδους που ζούμε. Τι περισσότερες φορές τα πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους δεν είναι καν πράγματα, έγραφε μια κοπέλα στο Facebook και είχε δίκιο. Γιατί αυτά που στην ουσία μας κάνουν να χαιρόμαστε, να ελπίζουμε, να γελάμε, να αισιοδοξούμε, να ονειρευόμαστε, να προσπαθούμε και να είμαστε ευτυχισμένοι δεν μπορούμε να τα πιάσουμε, να τα δούμε, να τ' ακούσουμε, να τα γευτούμε, μα τα νιώθουμε. Αισθανόμαστε την φλόγα να καίει μέσα μας. Την προσμονή να ξεχειλίζει στα στήθια μας και το σχέδιο για την υλοποίηση να διαγράφεται στο μυαλό μας. Τελικά μια ηλιόλουστη μέρα έφτανε για να με κάνει να επαναπροσδιορίσω τους στόχους μου και να ονειρευτώ ξανά; Ή όλα ήταν απλά ένα παιχνίδι στο παιδικό μυαλό μου;

Αφού έκατσα στο λάπτοπ για να δω τα mail μου, ένας φίλος μου, ξεκίνησε μια κουβέντα. Μια κουβέντα, που απ' ότι κατάλαβα είχα ανάγκη να κάνω. Εγώ και οι περισσότεροι άνθρωποι. Γελώντας ξεκινήσαμε να λέμε ότι θα φεύγαμε και θα πηγαίναμε εξωτερικό, θα ανοίγαμε το δικό μας μαγαζί, θα πιάναμε περιστασιακές δουλείες, μέχρι να μαζέψουμε χρήματα, για να βγάλουμε τα προς το ζην, θα ζούσαμε σε άθλιες συνθήκες, μα σε ιδανικές μέσα στον δικό μας κεφάλι. Θα φεύγαμε από αυτήν την μιζέρια που διανύουμε τώρα, θα νιώθαμε χρήσιμοι, δημιουργικοί και κάθε μέρα πιο κοντά στην πραγματοποίηση των στόχων μας. Θα ήμασταν χαρούμενοι αν και φτωχοί (μετά φυσικά θα πλουτίζαμε από το jazz cafe-restaurant που θα φτιάχναμε), θα μαλώναμε, θα τρωγόμασταν, αλλά θα είχαμε ο ένας τον άλλον, μακριά από την χωρά που μας πληγώνει κάθε μέρα με τον τρόπο που μας φέρεται.

Έτσι ξεκινήσαμε να κάνουμε όνειρα για το μέλλον και να φανταζόμαστε τους εαυτούς μας σε παράξενες φάσεις, όπως σε ένα ριμαδιασμένο από πλημμυρά σπίτι, μέχρι θεούς σε ένα καλοστεκούμενο διαμέρισμα με αυτοκίνητο και ωραία δουλειά. Πάνω απ’ όλα όμως, μας φανταζόμασταν χαρούμενους και ανέμελους. Προθυμοποιημένους να κάνουμε τα πάντα για να ζήσουμε και να πετύχουμε αυτά που θέλουμε, κάτι που στην χωρά μας έχει σταματήσει προ πολλού να συμβαίνει. Κι έτσι όπως κάναμε πλακά, του έγραψα <<Πάμε να φύγουμε ρε>>. Και τότε ξεκίνησε η αληθινή συζήτηση.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα που να κρατάει ένα δεκαεννιάχρονο νέο στην χώρα του, όταν δεν έχει επαγγελματικές προοπτικές ή οποιεσδήποτε άλλες, στην δίκια μας περίπτωση. Έχουμε γεννηθεί στην περίοδο της παρακμής και δεν έχουμε δει τίποτε καλό να συμβαίνει γύρω μας. Όλο δυσάρεστα και άσχημα νέα ακούγονται και λέγονται σε άτομα που το μόνο που πρέπει να σκέφτονται είναι ένα καλύτερο αύριο για τους εαυτούς τους και το σύνολο. Γιατί όταν είσαι νέος δεν σε νοιάζει αν ζήσεις και με ψίχουλα. Όταν είσαι αποφασισμένος να πετύχεις τους σκοπούς και τα όνειρα σου, νιώθεις πως θα το κάνεις με τα μάτια κλειστά και το ένα χέρι δεμένο πίσω από την πλάτη σου. Μα φοβόμαστε υπερβολικά να φύγουμε, από την σίγουρη αγκαλιά της μαμάς μας, το σπιτικό φαγητό και τις καθημερινές μας ασχολίες. Είναι όμως αυτό το σωστό; Ένας φόβος, να μας σταματήσει από το επιτύχουμε την ζωή που ονειρευόμαστε;

Πάντα ένιωθα διαφορετική. Όχι εμφανισιακά, μα μέσα μου. Κάτι διαφορετικό υπήρχε μέσα στην κάρδια μου, απ' όλων των υπολοίπων. Ίσως έτσι γεννιόμαστε μερικοί άνθρωποι. Έχουμε ένα υλικό παραπάνω. Έχουμε την μαγική αστερόσκονη που μας κάνει να ονειρευόμαστε λίγο παραπάνω και να παραμυθιαζόμαστε με ταινίες και εικόνες από άλλους τόπους, άλλους λαούς, συνθήκες ζωής και κουλτούρες. Ίσως όμως γι' αυτό δεν το σκέφτηκα και πολύ εκείνη την στιγμή και έγραψα <<Αλήθεια λέω, πάμε να φύγουμε>>. Το εννοούσα. Είναι σαν να εγκλωβίζω τα όνειρα μου σε ένα κλουβί, σαν να ξέρω πως αν δεν φύγω μακριά δεν θα ζήσω όλα όσα θέλω. Μα γιατί συνεχίζω να γραφώ και δεν φτιάχνω βαλίτσες; Γιατί δεν σηκώνομαι τώρα να πάω στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα;

Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται εύκολα και όμορφα μέσα σε μια συζήτηση, μα στην αληθινή ζωή τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα. Πρέπει να γεμίσεις με αποθέματα ενεργείας, υπομονής, επιμονής, αισιοδοξίας και πολύ κουράγιο για να αφήσεις ξαφνικά την ζωή σου και να πας να κυνηγήσεις κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που ασχολείσαι σε έναν ξένο τόπο. Είναι δύσκολο να αφήσεις την οικογένεια σου, τους φίλους, τον σκύλο σου και τα μέρη που μεγάλωσες για να ακολουθήσεις μια ιδέα. Είμαι υπέρ όλων των ονείρων που μπορεί να κατεβάσει ο ανθρωπινός εγκέφαλος, μα ξέρω με μαθηματική ακρίβεια πως αν δεν έχεις πλάνο και οργάνωση για την επίτευξη τους και απλά ενθουσιάζεσαι, δεν θα καταφέρεις τίποτα άλλο, εκτός από το να απογοητευτείς και να σταματήσεις να πιστεύεις στον εαυτό και τις δυνατότητες σου.
          Καλυτέρα λοιπόν είναι τα όνειρα μας να τα κάνουμε μια ηλιόλουστη μέρα με ωραίo καιρό, μα τους στόχους μας να τους θέτουμε μια παγερή μέρα με βροχή και αέρα. Αν και τότε έχουμε όρεξη να περάσουμε όλα τα πάνδεινα, τότε είμαστε έτοιμοι και για τις απαιτήσεις της υλοποίησης τους. Αν όχι, ακόμα το σχέδιο είναι άγουρο (ξέρω, έχω το χάρισμα να γειώνω καταστάσεις και ξαφνικά να απαισιοδοξώ, μα αν σκεφτείτε καλυτερα θα καταλάβαετε πως εχω δίκιο, όπως πάντα αλλωστε). Διότι όταν η κάρδια είναι χαρούμενη παίρνει βιαστικές αποφάσεις, μη λογαριάζοντας το μυαλό. Όταν όμως το μυαλό σκάφτεται ορθά, τότε η κάρδια είναι ακόμα και πιο χαρούμενη γιατί ξέρει πως όλα είναι σωστά και θα προκύψει κάτι αξιόλογο. Και μην ξεχνάτε πως αν τα όνειρα μας, δεν μας τρομάζουν δεν είναι αρκετά μεγάλα και εξωφρενικά περίεργα για να είναι όνειρα. Κάθε μέρα ξέρω πως μπορώ να βρεθώ λίγο πιο κοντά στο όνειρο μου, κάνοντας απο αυτήν την στιγμή την αρχή. Έξαλλου με τόσες μέρες ήλιο τον χρόνο, έχω καιρό ακόμα, να οργανώσω όλα τα παρανοϊκά μου σχέδια.