Chris Town

Προτεινόμενο Sooundtrack : R on P ope-Tightrope  http://www.youtube.com/watch?v=UrUYu0Vwycw          Τις περισσότερες φορές που ακούω μουσική μονή στο δωμάτιο μου, καταλήγω πιο μελαγχολική από ποτέ, να σκέφτομαι κάτι που με θλίβει και να γράφω στον υπολογιστή μου πράγματα, τα όποια σβήνω το επόμενο δευτερόλεπτο. Νομίζω όλοι το έχουμε λίγο-πολύ αυτό μέσα μας. Την μελαγχολία, την απαισιοδοξία, την αίσθηση της μόνιμης λύπης καρφωμένη στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ανεξάρτητα από το ποσό χαρούμενοι είμαστε σε διαφορές στιγμές της ζωής μας. Όταν αναπολώ κάποιες εποχές στο παρελθόν, θυμάμαι μερικές περιόδους που ήμουν πολύ, μα πολύ ευτυχισμένη και τις θυμάμαι τόσο έντονα γιατί κάνουν την διάφορα ανάμεσα στις υπόλοιπες εποχές στασιμότητας και αδιαφορίας που ζούσα. Τελικά όμως τι είναι αυτό που με κάνει να στενοχωριέμαι περισσότερο; Η στασιμότητα που ζω μια συγκεκριμένη περίοδο ή αλλεπάλληλη λύπη σε μια περίοδο με συνεχής εξελίξεις;

Προτεινόμενο  Soundtrack : One Republic-Come Home http://www.youtube.com/watch?v=83WqTeuWEAE Σημείωση : Το συγκεκριμένο άρθρο γράφτηκε ένα μήνα πριν κλείσω τα δεκαεννέα, δηλαδή περίπου τον Μάιο του 2012(άλλωστε θα το καταλάβετε από τις αναφορές μου). Από τότε πραγματικά έχουν συμβεί πάρα πολλά γεγονότα στην ζωή μου, εξελίξεις που χρειάζονται ένα ολοκαίνουριο κείμενο για να σημειωθούν όλες οι εμπειρίες που έχω αποκομίσει από τότε. Αυτό και μόνο δείχνει πόσο περίεργη είναι η ζωή και ειδικά σε αυτές τις ηλικίες. Είναι μία βαρβάτη απόδειξη πως ο χρόνος σε αλλάζει, σε ωριμάζει, μπορεί να σε καταστρέψει, να σε συνθλίψει ή να σε ευνοήσει με τον καλύτερο τρόπο. Μέχρι τώρα τα δεκαοχτώ έχουν φάει την σκόνη των δεκαεννέα. Αυτό ένα σημαίνει, όσο μεγαλώνουμε τόσο καλύτερα περνάμε, γιατί ξέρουμε τι είναι αυτό που αναζητάμε και έχουμε παραπάνω κότσια να το κυνηγήσουμε. Γιατί αυτό πρέπει να κάνουμε. Κάθε χρόνο να κάνουμε ένα βήμα πιο κοντά στην προσωπική μας ευτυχία. Διαβάστε παρακάτω.

 Προτινόμενο Soundtrack : Katy Pe rry - W i d e Awake http://www.youtube.com/watch?v=SYXkGdSe_SQ                           Ίσως όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να κρατάνε ημερολόγιο. Για να μην ξεχάσουν ποτέ τις πράξεις τους. Να μην ξεχάσουν ποτέ τα λεγόμενα τους και σημαντικότερο τα συναισθήματα που ένιωθαν μια συγκεκριμένη στιγμή. Αλλά και να μην ξεχάσουν ποτέ τι τους είχαν κάνει. Πως τους είχαν συμπεριφερθεί, μιλήσει, κοιτάξει, δείξει, ακούσει, νιώσει, μισήσει, αγαπήσει, ερωτευτεί. Η ζωή του καθενός μέσα από τα δικά του μάτια και κανενός άλλου.         Ο ήρωας της ζωής σου είσαι εσύ και μόνο εσύ. Απλά πρέπει να διαλέξεις ρολό είτε αυτός είναι πρωταγωνιστικός είτε όχι. Αν είσαι σίγουρος για τη ζωή σου η αν δεν ξέρεις καν τι σου ξημερώνει η αυριανή μέρα. Η δική μου θεωρία είναι η εξής.