Ο ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ

 Προτινόμενο Soundtrack : Katy Perry - Wide Awake
http://www.youtube.com/watch?v=SYXkGdSe_SQ
                

         Ίσως όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να κρατάνε ημερολόγιο. Για να μην ξεχάσουν ποτέ τις πράξεις τους. Να μην ξεχάσουν ποτέ τα λεγόμενα τους και σημαντικότερο τα συναισθήματα που ένιωθαν μια συγκεκριμένη στιγμή. Αλλά και να μην ξεχάσουν ποτέ τι τους είχαν κάνει. Πως τους είχαν συμπεριφερθεί, μιλήσει, κοιτάξει, δείξει, ακούσει, νιώσει, μισήσει, αγαπήσει, ερωτευτεί. Η ζωή του καθενός μέσα από τα δικά του μάτια και κανενός άλλου.
        Ο ήρωας της ζωής σου είσαι εσύ και μόνο εσύ. Απλά πρέπει να διαλέξεις ρολό είτε αυτός είναι πρωταγωνιστικός είτε όχι. Αν είσαι σίγουρος για τη ζωή σου η αν δεν ξέρεις καν τι σου ξημερώνει η αυριανή μέρα. Η δική μου θεωρία είναι η εξής.

       Οι άνθρωποι χωρίζονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες. Η πρώτη κατηγορία είναι οι κομπάρσοι. Πολλοί διαλέγουν να είναι κομπάρσοι. Να ζουν τη ζωή μέσα στο μυαλό τους και να μην τολμάνε να πάρουν τη μοίρα στα χεριά τους. Η μάλλον να μην έχουν φιλοδοξίες καν για την ζωή. Οι περισσότεροι από αυτούς ακολούθουν επιλογές άλλων, σαν πιόνια σε ένα παιχνίδι σκακιού. Δεν τους νοιάζει το χθες, το σήμερα η το αύριο. Απλά ζουν για να ζουν, ώστε η ζωή να συνεχίζεται. Μέτριες φιλοδοξίες ίσον μέτριες αποφάσεις, ίσον μέτρια ποιότητα ζωής. Εγώ τους αποκαλώ δειλούς, άλλοι εσωστρεφείς και οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται ρεαλιστές της ζωής.
       Οι drama characters, η δεύτερη κατηγορία, είναι εκείνα τα άτομα που αποφασίζουν πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να αφήσουν έστω και μια μέρα χωρίς να κάνουν κάτι ουσιαστικό για τον εαυτό τους. Φυσικά είναι εκείνοι που βιώνουν τους μεγάλους έρωτες, τους επικούς χωρισμούς και τις θερμές επανασυνδέσεις, που πάντα χωρίς να διαβάσουν κάνοντας τις σωστές παρέες είναι οι καλύτεροι μαθητές, οι συνεργάτες που ενώ όλη μέρα αράζουν αντί να δουλεύουν παίρνουν όλα τα εύσημα και που πάντα είναι αδικημένοι από την ζωή που τους φέρθηκε άσχημα. Που πάντα έπρεπε να παλεύουν και να δουλεύουν σκληρά, που δεν έχουν στεριώσει σε μια νορμάλ σχέση κι ας έχουν κάνει καμία δεκάρια με τα πιο κορυφαία άτομα που υπήρχαν (και σε κάνουν να απορείς τι σκατά μπορεί να τους βρήκαν δηλαδή), αυτοί που τους αποκαλούμε όλοι μας, οι κωλόφαρδοι και καλοφαγωμένοι της ζωής.
        Πάντα κάνουν φίλους που δεν έχουν τις ίδιες φιλοδοξίες και τα ιδία όνειρα, γιατί πολύ απλά έχουν το μυαλό μέσα στο κεφάλι τους. Ε, λοιπόν φίλοι μου αγαπημένοι, δεν είστε το επίκεντρο όλου του κόσμου και η ζωή ήταν πολύ πιο γενναιόδωρη απ' ότι σας άξιζε. Φτάνει πια με το τεράστιο εγώ σας και τα μεγάλα λόγια σας. Δεν νοιαζόμαστε με ποιον είστε, τι κάνατε, τι ήπιατε, τι φορέσατε, που πήγατε, τι είδατε τι στο καλό συνέβη. Όλα πάνε χάλια. Η οικονομία, η παιδεία και ΟΛΗ Η ΧΩΡΑ. Δεν μας καίγεται καρφάκι.
         Τέλος, υπάρχει η τρίτη και μεγαλύτερη (όπως λέει σοφά και ο λαός) κατηγορία ήρωα και ποια άλλη θα μπορούσε να είναι από αυτή του πρωταγωνιστή. Ο πρωταγωνιστής λοιπόν, είναι ο μέσος φυσιολογικός άνθρωπος. Εγώ, εσύ, ο φίλος σου, η κολλητή σου, η δασκάλα που σου έκανε μαθηματικά και ο μικρός ξάδερφoς του θειου της γιαγιάς σου. Ζούμε για το παρόν, για το τώρα, γιατί πολύ απλά μας φαίνεται πολύπλοκο να σκεφτούμε για το μέλλον. Είμαστε κουρασμένοι από τα παιχνίδια της ζωής. Οι περισσότεροι ασχολούμαστε με κάτι διαφορετικό από αυτό που φανταζόμασταν πάντα, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι δεν το αγαπάμε.
     Ανέκαθεν ήθελα να γίνω ηθοποιός, αλλά μέχρι τώρα υπήρξα υπερβολικά απασχολημένη με το παρόν μου για να σκεφτώ τι πραγματικά ήθελα για το μέλλον μου. Ίσως αυτό είναι και το ελάττωμα αυτής της κατηγορίας ηρώων. Ζούμε τη ζωή μας, χωρίς να την ζούμε όπως θα θέλαμε. Χωρίς να έχουμε σκάψει βαθιά στο μυαλό μας για να βρούμε τι μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους, after all. Ώρες ώρες νιώθω πως θα ήταν αν είχα τολμήσει να κάνω εκείνο ή το άλλο και στο τέλος απογοητεύομαι γιατί ήξερα ότι θα μπορούσα να το κάνω και να διασκεδάσω, να επιτύχω, να φάω ξύλο, να γελάσω με την ψυχή μου, να αποτύχω, να στεναχωρηθώ ή να πετάξω από τη χαρά μου αλλά πάνω απ’ όλα να ζήσω.
      Δεν κατατασσόμαστε στην κατηγορία των κομπάρσων γιατί έχουμε όνειρα, μεγάλα μάλιστα. Τις περισσότερες φορές τολμάμε κι όλας. Το ερώτημα όμως είναι ένα. Τολμάμε αρκετά; Φτάνουμε μέχρι τα άκρα για τους στόχους μας; Δίνουμε τα πάντα για την κατάκτηση των ονείρων μας; Κι έτσι όπως διαβάζεις το άρθρο μια απάντηση σχηματίζεται στο μυαλουδάκι σου. Ο Χ Ι. Με μεγάλα μαύρα γράμματα. Γιατί από μονοί μας μποϊκοτάρουμε τον εαυτό μας. Χωρίς να το θέλουμε φυσικά. Χωρίς να το σκεφτόμαστε καν.
      Στις πανελλήνιες πήγα προκατηλλημένη για την ήττα μου. Έτσι κι έγινε το αναμενόμενο. Όταν μπήκα όμως σε μία σχολή και ήρθε το πρώτο εξάμηνο αποφάσισα να παλέψω με νύχια και με δόντια. Να το φτάσω ως στα άκρα. Να δώσω το εκατό τις εκατό κι αν δεν περνούσα τα μαθήματα, θα έλεγα στον εαυτό μου τουλάχιστον έδωσες τα πάντα και αποδείχτηκες τούβλο. Συνέβη το απίστευτο όταν είδα τους βαθμούς. Είχα περάσει σε όλα. Είχα διαβάσει και είχα περάσει.
           Δεν έφταιγαν τα μαθήματα στις πανελλήνιες που ήταν χάλια επειδή δεν πήγα καλά, αλλά εγώ η ίδια, που είχα πείσει τον εαυτό μου, πως δεν μου άρεζε τίποτα και δεν θα τα πήγαινα καλά.  Έτσι αποδείχτηκα μεγαλύτερο τούβλο, γιατί αμφισβητώντας τον εαυτό μου δεν πέρασα εκεί που ήθελα, επειδή δεν προσπάθησα όσο θα έπρεπε, όσο μπορούσα.
          Το παράδειγμα ισχύει και για άλλους τομείς, όπως ο έρωτας, η τύχη, η εργασία, η οικογένεια σχεδόν τα πάντα. Σαμποτάρουμε τον εαυτό μας και δεν τον αφήνουμε να γίνει ο πρωταγωνιστής που προορίζεται να είναι. Που είναι γεννημένος να λάμψει. Μας λείπει η αισιοδοξία και η εγωκεντρικότατα των drama characters. Αυτή η αστερόσκονη των παραμυθιών που έχουν πάνω τους. Όπως και λίγη δόση ρεαλιστικότητας των κομπάρσων οι οποίοι έχουν την ικανότητα να γειώνουν τις καταστάσεις και να βλέπουν τα πράγματα αντικειμενικά.
         Γι’ αυτό θα έπρεπε όλοι να κρατάμε ένα ημερολόγιο, ώστε να γραφούμε μέσα όλα εκείνα που δεν τολμάμε να πούμε έξω. Όλα αυτά που σκεφτόμαστε καθημερινά και τελικά δεν κάνουμε. Ίσως το να τα διαβάσουμε, σαν μια ιστορία, σαν μια αφήγηση μας οδηγήσει εν τέλη κοντά στην πραγματοποίηση τους. Ποιος δεν θα ήθελε να είναι ο πρωταγωνιστής του αγαπημένου του βιβλίου;
      Πλατειάζοντας έφτασα σε ένα συμπέρασμα. Πως αυτο που χρειάζομαι είναι να καταλάβω τις ανάγκες μου, τα θέλω μου, τις αντοχές μου, τα όρια μου, την επίμονη που έχω, ώστε να προσπαθήσω για το καλύτερο και τη δύναμη που κρύβω βαθιά μέσα μου για να τα καταφέρω όλα. Τις σκέψεις που ακόμα κι εγώ ντρέπομαι να ξεστομίσω από την λαχταρά μου να μην με κοροϊδέψουν, μη με γρουσουζέψουν,  μην μου χαλάσουν το παραμύθι.
          Εγώ όμως δεν ξέρω αν θα μπορέσω στην τελική να τα καταφέρω, αλλά μπορείς εσύ. Πίστεψε το και θα τα καταφέρεις. Παίρνοντας μια απόφαση. Μια θαρραλέα απόφαση. Γίνε εσύ ο πρωταγωνιστής της ζωής σου.