Chris Town

ΠΕΡΙΛΗΨΗ : Η Τζούλια Ρόμπερτς πρωταγωνιστεί μαζί με τις Κίρστεν Ντανστ (Οι Αυτόχειρες Παρθένοι), Τζούλια Στάιλς (Φύλαξε τον Τελευταίο Χορό), Μάγκι Γκίλενχαλ (Η Γραμματέας) σε μια εμπνευσμένη αστεία και αισιόδοξη ταινία υπό την καθοδήγηση του εξαιρετικού σκηνοθέτη Μάικ Νιούελ (Τέσσερις Γάμοι και Μια Κηδεία).Μια καθηγήτρια ιστορίας της τέχνης θα βρεθεί σ' ένα κολέγιο, όπου οι μαθήτριες έχουν πολλά να διδαχθούν για τη ζωή, αλλά όπου και η ίδια θα ανακαλύψει ότι έχει ακόμη πολλά να μάθει για τον έρωτα.... «Σ' ένα κόσμο όπου τις έλεγαν τι να σκέφτονται, εκείνη τις έμαθε πώς να ζήσουν....»  Από την Chris Town ματιά, το έργο έχει ως εξής Δεν ξέρω πως μου είχε ξεφύγει αυτή η αισιόδοξα μελαγχολική ταινία. Αν και δεν είμαι θαυμάστρια της Τζούλια Ρομπερτς μπορώ να πω, πως η συγκεκριμένη ταινία με ταξιδέψε, με καθήλωσε, με προβλημάτισε και με έκανε να σκεφτώ διαφορετικά ορισμένα δεδομένα που είχα στο μυαλό μου. Ας ξεκινήσω όμως την αφήγηση, για να σας βάλω στο κλίμ

  Προτεινόμενο soundtrack : The Pierces-I don't need you http://www.youtube.com/watch?v=sIhOi_3osn8   Περπατούσα μόνη μου στο κέντρο της πολης, κάνοντας την γνωστή μου διαδρομή για να φτάσω σπίτι. Ήμουν πολύ κουρασμένη απ' όλη την εβδομάδα και αρκετά συγχυσμένη με το πρόγραμμα των μαθημάτων που είχα δηλώσει. Κι ενώ προχωρούσα υπερήφανη που φορούσα μια πολύχρωμη κορδέλα περασμένη σε μια πρόχειρη πλεξούδα, που ανέμιζε εντελώς τυχαία κάθε δυο λεπτά , τον είδα. Ήταν μπροστά μου και καθόταν σε ένα γνωστό γωνιακό μαγαζί στην Αριστοτέλους. Εκεί ήταν και η τελευταία φορά που είχαμε συναντηθεί, αναλογίστηκα σιωπηλά. Έβγαλα τα γυαλιά μου για να τον δω καλυτέρα. Πολλές φορές η όραση μου, μου είχε παίξει περίεργα παιχνίδια και τον εμφάνιζε μπροστά μου, χωρίς να υπάρχει εκεί πραγματικά. Είχα καταλήξει να προσέχω κάθε φάτσα που περνούσε από διπλά μου. Ένιωθα πως η πόλη ήταν στοιχειωμένη. Από το φάντασμα του.