ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΦΙΛΟΙ

 Προτεινόμενο Soundtrack : Gavin DeGraw-Chariot

http://www.youtube.com/watch?v=7L4oaLSWHrk

Θα ήταν πραγματικά υπέροχο αν μπορούσαμε να προσδιορίσουμε εύκολα οποιαδήποτε σχέση είχαμε με τα άτομα που περιστοιχιζόμασταν. Μακάρι όλα να ήταν τόσο όμορφα και να μπορούσαμε να ξεκαθαρίσουμε τι αισθανόμαστε από το πρώτο λεπτό κάθε γνωριμίας, να καταλαβαίναμε τι σήμαινε το οποιοδήποτε τυχαίο ή όχι άγγιγμα, τα πονηρά αστεία που πάντοτε κρύβουν αλήθειες και φυσικά οι περίφημες και άκρως πλανεύτρες ανταλλαγές βλεμμάτων. Έτσι ίσως γλυτώναμε πολλά χρήματα που ξοδεύτηκαν σε αλκοόλ συνοδευμένα από την μουσική υπόκρουση Παντελίδη και Πάολας, πολλές ώρες αναλογισμού μπροστά σε έναν άδειο τοίχο ή ένα κενό ταβάνι και φυσικά πολλά αποθέματα ενέργειας, αισιοδοξίας και ελπίδας. Όλες οι σχέσεις όμως είναι δύσκολες, περίπλοκες και μυστήριες είτε φιλικές, είτε ερωτικές. Ποσό μάλλον όταν αυτοί οι δυο τύποι σχέσεων μπλέκονται. Ναι, καλά καταλάβατε, ανοίξαμε ένα μεγάλο προς συζήτηση θέμα.

Λίγα χρόνια πίσω στο παρελθόν, ακόμα και πριν τρία η τέσσερα μόλις, θα ορκιζόμουν πως οι σχέσεις αντρών και γυναικών θα μπορούσαν να είναι κάλλιστα φιλικές, φτάνοντας στο σημείο των B.B.Fs μετά από πολύ προσπάθεια, δέσιμο των ανθρώπων αυτών και εμπιστοσύνης και από τις δυο πλευρές. Θα έβαζα το χέρι μου στην φωτιά πως υπάρχει αυτό το είδος σχέσης, μάλιστα εγώ η ίδια ζητούσα απεγνωσμένα έναν κολλητό σαν δώρο από μία ανώτερη δύναμη. Το θεωρούσα φανταστικό να έχεις έναν άντρα φίλο, που θα μπορούσε να σου δίνει συμβουλές εκ των έσω, ξέροντας ακριβώς τα σημεία-κλειδιά, τις παγίδες που πρέπει να προσέχεις και το αντρικό τρόπο σκέψης, που θα με έκανε εξπέρ αντροτραγανίστρα. Εντάξει είχα δει πολλές εφηβικές ταινίες. Μάλλον έφταιγε και το γεγονός ότι ήμουν αγοροκόριτσο. Ήθελα να παίζω PlayStation και να τερματίζω ξανά και ξανά το Underground, να παίζω μπουνιές και κλωτσιές για να δηλώσω την ανωτερότητα μου και τα γνωστά αγορίστικα. Αισθανόμουν πως αν είχα έναν άντρα-κολλητό, θα ήταν η ομορφότερη σχέση που θα είχα. Πρέπει να προσέχουμε τι ευχόμαστε όμως, γιατί αρκετές φορές ο ουρανός είναι ανοιχτός και οι ευχές μας βρίσκουν τρόπο να ακουστούν.

Έτσι μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, γνώρισα τον απολυτό κολλητό. Τον έναν και μοναδικό. Ήταν αυτός ο κολλητός που μπορείς να πεις τα πάντα, να γελάσεις ρουθουνίζοντας, να εμφανιστείς άβαφη και παρόλα αυτά να μην σε νοιάζει, να φερθείς σαν αγόρι μπροστά του, χωρίς να επηρεάζει το γεγονός πως αφαιρείς στοιχειά από τον θηλυκό χαρακτήρα σου. Ο Κολλητός (έτσι θα τον ονοματίσω) μου λοιπόν, ήταν όλα αυτά που είχα ονειρευτεί και μερικά παραπάνω. Μέσα στα αλλά τόσα όμως υπήρχε κι μια μικρή λεπτομέρεια υψίστης σημασίας που είχα παραλείψει πάνω στον ενθουσιασμό της γνωριμίας μας. Ήταν και άντρας, με τον ίδιο τρόπο που ήταν και όλοι οι υπόλοιποι άντρες. Κι εγώ παρόλο που μπορεί να έπαιζα μαζί του Pro, ήμουν γυναίκα. Και μάλιστα ταιριάζαμε πολύ. Έως παρά πολύ.

Δεν θυμάμαι καν, πότε το κατάλαβα, ποτέ έγινε, πότε το κατάλαβε αυτός, πάντως ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση μπλέχτηκα σε ένα περίεργο παιχνίδι ρόλων που δεν μπορούσα να ξεγλιστρήσω. Την είχα πατήσει άσχημα. Και μάλιστα με τον άνθρωπο που θα ορκιζόμουν πως θα γερνούσαμε μαζί σαν αδέρφια. Το θέμα ήταν όμως πως την είχε πατήσει κι αυτός. Μόνο που δεν το ήξερε. Έτσι το ένα λάθος, διαδεχόταν το άλλο. Έτσι, ο ένας πλήγωνε τον άλλον, χωρίς να το θέλει. Έτσι ξαφνικά βρεθήκαμε να καθόμαστε και να κοιτάμε την τηλεόραση χωρίς να ξέρουμε τι να πούμε, τι να σκεφτούμε, τι να αισθανθούμε, πως να αντιδράσουμε και πως να το αντιμετωπίσουμε. Πάνω απ' όλα σαν ανθρώπινα όντα, βάζαμε τον εγωισμό μας, ένα συναίσθημα βγαλμένο από τις πιο σκοτεινές γωνίες της κόλασης, πιστέψτε με.

Άρχισα να συμπεριφέρομαι σαν κορίτσι μπροστά του, ένα ρόλο που είχα ξεχάσει και όχι σαν bro, yo-man, nigga. Άρχισα να περιποιούμαι και να καλλωπίζομαι όταν τον έβλεπα, να προσέχω πως θα φάω, πως θα μιλήσω, πως θα φερθώ και πως θα μιλήσω κυρίως. Δεν άργησα να εντοπίσω όμως μια αλλαγή και από την δική του πλευρά. Ντυνόταν πιο όμορφα, έβαζε κολόνια, πρόσεχε πως μου φερόταν. Υπερβολικά. Και χωρίς να το πολυκαταλάβω, μια μέρα μου έπιασε το χέρι, ενώ προσχωρούσαμε. Όχι, ότι δεν το είχε ξανακάνει. Αλλά τώρα ήταν διαφορετικά. Κι έτσι ο Κολλητός μου, ξαφνικά έγινε ο-δεν-ξέρω-τι-είμαστε.

Πραγματικά είναι ακατόρθωτη μια φιλιά μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας, διότι είναι από την φύση τους έτσι φτιαγμένοι (κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση πάντα) να συμπληρώνει ο ένας τα κενά του άλλου. Δεν γίνεται απλά να συνυπάρχουν χωρίς να γίνονται ένα. Είναι σαν δυο κομμάτια πάζλ που είναι δίπλα-δίπλα χωρίς να τα ενώνει κάποιος. Δεν έχουν νόημα. Ποσό μάλλον, όταν ταιριάζουν και μπορούν να επικοινωνούν και να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον. Ειδικά αν είναι κολλητοί ή πολύ καλοί φίλοι, έχουν εξερευνήσει τόσο ο ένας τον άλλον που όλα είναι τόσο απλά που γίνονται εύκολα σαν την αναπνοή.

Κυλούσε εύκολα ο καιρός κι εγώ όπως και ο Κολλητός μου, ήμασταν σε ένα στάδιο φίλοι-κολλητοί και τίποτα παραπάνω. Αλλά αυτό το τίποτα παραπάνω ήταν πολλά παραπάνω, πιστέψτε με. Ο ένας αντλούσε ότι μπορούσε από τον άλλον μέχρι τα όρια του επιτρεπτού, μέχρι εκεί που να λεγόμαστε ακόμα φιλαράκια - τύπου κάτι παίζεται στα μάτια τρίτων. Άσχετο που κυκλοφορούσαμε χεράκι-χεράκι, τρώγαμε από το ίδιο πιάτο, πίναμε με δυο καλαμάκια, πηγαίναμε συνέχεια σε απόμερα μέρη, αγγιζόμασταν δήθεν τυχαία, γελούσαμε με το παραμικρό, λέγαμε ο ένας στον άλλον ποσό όμορφοι ήμασταν, κάποια στιγμή θα γινόμασταν κουμπάροι (γιατί ο κουμπάρος στην κουμπάρα ξέρετε ότι γίνεται χαμός, και κλείναμε το μάτι, σήκωμα φρυδιού κτλ υπονοούμενα). Βρισκόμασταν τυχαία μόνοι στο σπίτι του, βλέπαμε ρομαντικές ταινίες και γενικά δεν είχαμε μάτια για κανέναν άλλον. Βασικά αφού είχαμε ο ένας τον άλλον, δεν χρειαζόμασταν κανέναν. Απλά δεν το παραδεχόμασταν γιατί ακλουθούσαμε την γνωστή ανώριμη τακτική ''Εσύ πρώτος''.

Σιγά-σιγά όμως είχα αρχίσει να κουράζομαι. Τον αγαπούσα ειλικρινά πολύ, ένιωθα ερωτευμένη μαζί του, ίσως ήμουν κάτι παραπάνω κι από ερωτευμένη, αληθινά τρελαμένη, μα δεν έριχνα τον εγωισμό μου γιατί ήταν ο Κολλητός μου, το άτομο που ονειρευόμουν να έχω διπλά μου, περά από τα μεγάλα αδέρφια και τον πατέρα μου σαν αντρικό πρότυπο. Δεν παραδεχόμουν το γεγονός πως έκοβα φλέβα για πάρτη του και φυσικά ούτε εκείνος παραδέχονταν τίποτα. Κάπως έτσι, ξεκίνησα να τσατίζομαι και τα ρίχνω όλα σε αυτόν που ήταν ο άντρας της υπόθεσης. Εντόπιζα όλα αυτά που έκανε και υποδήλωναν πως δεν ήμασταν μόνο φίλοι, διότι δεν γινόταν να είμαστε φίλοι, είχαμε ανοιχτεί πάρα πολύ για να είμαστε φίλοι, αλλά ήμασταν τόσο κλειστοί για να είμαστε ζευγάρι.

Χωρίς αιτία και αφορμή με εκνεύριζε το φλερτ του, οι ατάκες πεσίματος στην <<κολλητή>> του, δηλαδή έμενα, το ότι κρατιόμασταν όλη την ώρα αγκαλίτσα, που κοιμόμασταν μαζί (απλά νάνι), που ήταν τόσο κότα για να με διεκδικήσει και να σταματήσει να είναι φίλος μου. Γιατί αν σταματούσε να είναι φίλος μου, θα γνόταν κάτι πολύδιαφορετικό και ίσως τον τρόμαζε αυτό. Διότι είχαμε αποκτήσει τόση ελευθερία κινήσεων που τελικά μπορεί να ήταν δύσκολο να επιβιώσουμε σε μια σχέση που έπρεπε να ξεκινήσει από το μηδέν και όχι από τον συν τετρακόσα εικοσιτέσσερα και βάλε. Ήθελα να προχωρήσω στην ζωή μου και με κρατούσε πέσω. Ήθελα να βρω κάποιον και σκεφτόμουν αυτόν. Αλλά όχι, ήμασταν μόνο φίλοι, ξέχασα.

Για να μην μακρολογώ, που ήδη το έχω κάνει, η σχέση μας είχε φθαρεί τόσο, που δεν άντεχα να τον βλέπω μπροστά μου, ήθελα να τον φιλήσω και να τον χτυπήσω ταυτόχρονα. Δεν ήθελα έναν τέτοιο κολλητό. Δεν μου άρεζε που ήταν όμορφος και είχε όλα όσα μου άρεζαν σε έναν άντρα, άσχετα που το κατάλαβα πολύ αργότερα. Ύστερα από καιρό, κατάλαβα πως αυτή η κατάσταση μας κρατούσε στάσιμους. Αυτός έκανε πισωγυρίσματα με μία πρώην σε μια προσπάθεια να επανέλθει και να βρει τον εαυτό του, δηλαδή να με κρατήσει στο πλάι του σαν κολλητή, χωρίς επιτυχία φυσικά,  γιατί δεν την ήθελε, κι εγώ από την πλευρά μου δεν έβρισκα κανέναν που άξιζε να χαραμίσω φαιά ουσία για να επικοινωνήσω μαζί του. Σταμάτησα να τον πειράζω, να τον κοντράρω και να τον προκαλώ. Σταμάτησα να του δίνω προσοχή και να τον ακούω σαν να ήταν ο θεός μου. Έτσι όμως σταμάτησα να τον βλέπω ακόμα και φιλικά. Όλα ξεφούσκωσαν μέσα μου. Απ' ότι κατάλαβα ξενέρωσε κι εκείνος.

Δυο χρόνια και βαλε μετά, στέκομαι μπροστά στον υπολογιστή μου και γράφω ένα άρθρο για το πως μια πεποίθηση βαθειά ριζωμένη μέσα μου αντικρούστηκε βίαια με ένα αληθινό βίωμα στην ζωή μου, κατάφερε να φέρει τα πάνω κάτω στον κόσμο μου και να αλλάξει τα πιστεύω και τον τρόπο που βλέπω τον κάθε άντρα ‘’φίλο’’ μου. Τελικά απ' όλη την ιστορία κατάλαβα πως δεν χρειαζόμουν κολλητό, αλλά έναν άνθρωπο να με ξεκλειδώσει και να μου δείξει πως η ζωή δεν είναι όπως στις ταινίες και τα παιδικά παραμύθια. Και πως ακόμη και ο ίδιος σου ο εαυτός μπορεί να σε απογοητεύσει και να παρερμήνευσει τα αισθήματα του. Όπως με τον Κολλητό μου. Τώρα που το ξανασκέφτομαι ομως, τι να κάνει άραγε αυτή η ψυχή;